ขอพูดเรื่อง “ความรัก” อีกสักครา

“ความรัก” ที่ข้าพเจ้าจะพูดถึงนี้เป็นความรักของแม่มีต่อลูก ความรักแบบนี้ยิ่งใหญ่และไร้เงื่อนไข ความรักแบบนี้ไม่มีใครสามารถอธิบายได้ว่ายิ่งใหญ่แค่ไหนและมีขอบเขตสิ้นสุดที่ใด

ความรักของแม่เป็นความรัก

• ที่ทรงพลัง
• ที่มีการอุทิศตัวและการเสียสละ
• ที่ไม่เห็นแก่ประโยชน์ส่วนตัว
• ที่อดทนได้ทุกกรณี
• ที่อมตะ (ไม่มีวันตาย)
• ที่มีการให้อภัยเสมอ
• ที่ไม่มีวันจืดจาง

แม่เป็นผู้ที่มีความรักให้ลูกเสมอ แม้ว่าใจจะเจ็บปวดสักปานใดก็ไม่มีวันทอดทิ้งลูกอย่างเด็ดขาด แม่เชื่อในตัวลูกเสมอแม้ว่าทั้งโลกจะกร่นด่าก็ตาม

ความรักแบบนี้ลึกล้ำเกินคำอธิบาย ยากต่อการเข้าใจ และเป็นการแสดงถึงพระหัตถ์อันทรงฤทธิ์ของพระเจ้าอีกทางหนึ่ง หากท่านอยากเข้าใจว่าความรักของพระเจ้าเป็นอย่างไร ก็ขอให้รับการสัมผัสความรักของแม่ นั่นเป็นความรักที่ใกล้เคียงความรักของพระเจ้าที่มีต่อบรรดาลูกๆ ของพระองค์

ตลอดหลายๆ ปีที่ผ่านมาข้าพเจ้ามีความยากลำบากอยู่ไม่น้อยกับการที่ไม่ได้อยู่กับลูกทั้งสามคนพร้อมหน้ากัน ลูกสาวคนเล็กอยู่ที่อเมริกา จึงมีลูกอยู่กับข้าพเจ้าสองคนเท่านั้นในประเทศไทย ต่อมาลูกสาวคนโตก็ไปทำงานที่เซี่ยงไฮ้ จึงเหลือลูกชายอยู่กับข้าพเจ้าเพียงคนเดียว มันเป็นเรื่องยากที่มีลูกอยู่กันคนละประเทศและข้าพเจ้าก็สามารถอยู่กับลูกได้ทีละคนเท่านั้น แม้ว่าข้าพเจ้าจะเดินทางไปเยี่ยมทุกปีแต่ก็เป็นเพียงชั่วระยะเวลาสั้นๆ ตอนนี้ลูกสาวคนโตกลับมาแล้วก็ยังคงต้องเป็นห่วงและคิดถึงลูกสาวคนเล็กต่อไปเหมือนเดิม หลายๆ คนพูดกับข้าพเจ้าว่าพวกเขาไม่รู้หรอกว่าความรู้สึกที่ต้องอยู่ห่างลูกเป็นอย่างไร ความเป็นห่วงที่มีต่อลูกจะมากมายแค่ไหน (โดยเฉพาะอย่างยิ่งในยามที่ลูกเจ็บป่วย) ข้าพเจ้าก็ไม่มีคำตอบที่ชัดเจนให้พวกเขาเพราะไม่รู้ว่าจะอธิบายให้เข้าใจได้อย่างไร

ที่ข้าพเจ้ายกเรื่องความรักของแม่มาพูดเพราะได้เจอะเจอเหตุการณ์กับความรักแบบนี้มาสดๆ ร้อนๆ ที่อเมริกา ข้าพเจ้าคงบอกไม่ได้ว่าในขณะที่แม่สองคนกำลังสูญเสียลูกไปต่อหน้าต่อตานั้นความรู้สึกจะเป็นอย่างไร ใจจะแตกสลายสักแค่ไหน มันเป็นเรื่องโหดร้ายเกินไปสำหรับผู้เป็นแม่ที่ต้องเจอะเจอเหตุการณ์แบบนั้น

คนหนึ่งเป็นเพื่อนของลูกสาว เธอพาลูกชายสองคนไปขึ้นรถไฟใต้ดิน ข้าพเจ้าคิดว่าท่านคงพอมองเห็นภาพการขึ้นรถไฟใต้ดินได้ เมื่อรถไฟจอดผู้โดยสารที่จะขึ้นต้องรอให้ผู้โดยสารที่ต้องการจะลงออกมาก่อนจึงจะเข้าไปได้ และประตูรถก็เปิดอยู่ไม่นาน ในเวลาที่มีผู้โดยสารมากๆ ก็ต้องรีบกันเลยทีเดียว เพื่อนคนนี้จูงลูกสองคนขึ้นรถไฟ ข้าพเจ้าไม่แน่ใจว่าเพราะเหตุใดลูกชายคนโตขึ้นรถไฟไปแล้วในขณะที่เธอและลูกชายคนเล็กยังอยู่ที่ชานชาลา อาจจะถูกเบียดจนต้องปล่อยมือจากลูกคนโตก็เป็นได้ เมื่อประตูปิดเธอและลูกชายคนเล็กจึงยังไม่สามารถขึ้นไปได้ เธอวิ่งไปยังหัวรถที่มีเจ้าหน้าที่อยู่และบอกให้ช่วยหยุดรถไฟเป็นกรณีฉุกเฉิน แต่ไม่ได้รับความร่วมมือทั้งๆ ที่สามารถทำได้ ข้าพเจ้าคงบอกไม่ได้ว่าในนาทีนั้นผู้เป็นแม่และลูกน้อยที่อยู่บนรถไฟคนเดียวจะตกใจขนาดไหน แต่เธอสอนลูกไว้ว่าในกรณีแบบนี้ให้พยายามเดินหาผู้โดยสารที่เป็นผู้หญิงที่มีลูกมาด้วยเพื่อขอความช่วยเหลือ สุดท้ายก็มีผู้ใจดีพาเด็กไปมอบให้ตำรวจและได้พบกับแม่ในที่สุด เป็นการพลัดพรากเพียงชั่วขณะ

อีกกรณีหนึ่งแม่พาลูกน้อยสองคนขับรถหนีพายุแซนดี แต่กระแสน้ำที่เชี่ยวกรากมาเร็วเหลือเกินจนขับรถต่อไปไม่ได้ จึงตัดสินใจสละรถ เธอหนีบลูกน้อยไว้ใต้แขนข้างละคนฝ่าพายุและกระแสน้ำไปขอความช่วยเหลือ เธอตัดสินใจไปเคาะประตูบ้านที่อยู่ในละแวกนั้น ข้าพเจ้าไม่แน่ชัดว่าไปเคาะกี่บ้าน แต่มีบ้านหนึ่งเปิดประตูมาและบอกให้ไปขอความช่วยเหลือที่อื่นเถอะ (ที่จริงเธอแค่ขอพักหลบพายุเท่านั้น ข้าพเจ้าไม่เข้าใจว่าทำไมจึงไม่ช่วย) เมื่อไม่มีใครยินดีต้อนรับให้ความช่วยเหลือก็จำใจต้องเดินหน้าต่อไป แต่กระแสน้ำแรงมากจนต้านไม่อยู่ ลูกน้อยทั้งสองคนก็ถูกน้ำพัดหลุดลอยไปต่อหน้าต่อตา เป็นการจากกันชั่วนิรันดร์

กรณีแรกได้ลูกกลับคืนมา แต่กรณีหลังเสียลูกไปอย่างไม่มีวันได้กลับคืนมาในคราวเดียวถึงสองคน ท่านลองคิดดูเถอะว่าหัวใจของผู้เป็นแม่จะแตกสลายสักเพียงใด ข้าพเจ้าไม่เข้าใจว่าทำไมคนในยุคนี้จึงใจจืดใจดำเช่นนี้ ทั้งสองกรณีเป็นข่าวใหญ่โตหลายสื่อทีเดียว ข้าพเจ้าใคร่อยากรู้ว่าเจ้าหน้าที่รถไฟและเจ้าของบ้านคนนั้นเมื่อได้ยินการนำเสนอข่าวแล้วจะรู้สึกผิดบ้างไหม นึกอยากย้อนเวลากลับไปแล้วแก้ไขสิ่งผิดให้ถูกไหม ข้าพเจ้าในฐานะที่เป็นแม่คนหนึ่งรู้สึกเศร้าใจเป็นอย่างยิ่งกับเหตุการณ์ทั้งสองกรณี

รึว่าคนในยุคสุดท้ายจะเป็นเช่นนี้ เห็นแก่ตัว ไร้ศีลธรรม ไร้ความรู้สึก ความรักโบยบินไปไหนเสียแล้ว

เศร้าจริงๆ เช่นนั้น เราในฐานะลูกของพระเจ้าอย่าทำตามอย่างคนในโลกนี้เลย เราได้รับความรักจากพระเจ้าพระบิดามาอย่างเต็มเปี่ยม ให้เราแบ่งปันความรักนั้นออกไป เพราะการแบ่งปันความรักจะทำให้เราได้รับความรักเพิ่มขึ้น ยิ่งให้ก็ยิ่งได้รับคงเป็นคำพูดที่เป็นจริง อย่าให้เราแสดงความรักกันปีละคนเท่านั้น เราควรแบ่งปันความรักเสมอทุกเวลา พระเจ้าทรงเป็นความรัก พระองค์ทรงสร้างเราทั้งหลายตามพระฉายาของพระองค์ ทรงปรารถนาให้เราเป็นเหมือนพระองค์ พร้อมไหมที่จะให้คนทั้งโลกเห็นว่าเราในฐานะผู้ติดตามพระเจ้าที่ทรงเป็นความรักเป็นความรัก

ท้ายสุดนี้ ข้าพเจ้าขอส่งความรักผ่านข้อความนี้ไปยังท่านผู้อ่านทุกท่าน

สิธยา คูหาเสน่ห์

ฟิลิปปี 4:13

“ข้าพเจ้าผจญทุกสิ่งได้ โดยพระองค์ผู้ทรงเสริมกำลังข้าพเจ้า”

เชื่อแน่ว่าข้อพระคัมภีร์นี้คงเป็นที่คุ้นหูของคริสเตียนทุกคนเป็นอย่างดี เราอาจท่องจำได้จนขึ้นใจ สามารถเข้าใจความหมายของพระคำนี้เป็นอย่างดีโดยเฉพาะในยามที่เรามีความยากลำบากและต้องฟันฝ่าไปให้ได้ เราอาจใช้หนุนใจผู้เชื่อที่กำลังเผชิญปัญหายิ่งใหญ่ แต่ข้าพเจ้าเชื่อว่าความหมายของข้อพระวจนะนี้จะหนักแน่นมั่นคงยิ่งขึ้นเมื่อตัวเราเองตกอยู่ในภาวะที่ต้องฟันฝ่าเสียเอง หรือเมื่อเราต้องอดทนต่อสู้กับความยากลำบากต่างๆ เมื่อนั้นแหละที่เราจะรู้ว่าการผจญทุกสิ่งได้โดยพระองค์ผู้ทรงเสริมกำลังเป็นอย่างไร

ข้าพเข้าขออนุญาตเล่าประสบการณ์ชีวิตที่ข้าพเจ้าและลูกสาวคนเล็กต้องฟันฝ่ามาด้วยกันเมื่อเร็วๆ นี้ให้ฟัง ข้าพเจ้าไม่รู้ว่าความยากลำบากที่เราสู้มาด้วยกันนั้นหนักหนาสากรรจ์แค่ไหนเพราะทุกวันตลอดเกือบสองสัปดาห์ที่มีปัญหาเราก็ยังสามารถหัวเราะได้ และมีสันติสุขในใจอย่างเต็มเปี่ยม และรู้ว่าพระเจ้าทรงอยู่ด้วยตลอดเวลา เราไม่ได้รู้สึกกลัวหรือสิ้นหวังเลยแม้ว่าสถานการณ์จะดูเป็นเช่นนั้นจริงๆ เราอธิษฐานขอให้พระองค์ทรงคุ้มครองเราให้พ้นจากอันตรายที่อาจมาถึงตัวซึ่งเราไม่มีวันรู้ แต่เราเชื่อมั่นใจว่าในสภาพแวดล้อมที่ดูสิ้นหวังนั้น พระองค์ทรงจัดเตรียมและปกปักรักษาคุ้มครองเรา การประเมินและความเข้าใจในสถานการณ์ที่กำลังเกิดขึ้นไม่ได้ทำให้เราขาดสันติสุขแต่อย่างใด เราอาจมีความกังวลใจอยู่บ้าง (ถ้าจะบอกว่าไม่กังวลเลยก็คงเป็นการโกหก) แต่เรารู้ว่าเราไม่ได้อยู่กันตามลำพังสองคน พระเจ้าทรงอยู่ด้วย เมื่อพระองค์ทรงอยู่ด้วย เราจะต้องกลัวอะไร เราไม่ได้คร่ำครวญกับความยากลำบากของเราเลย และยังใช้ชีวิตประจำวันตามปัจจัยพื้นฐานการดำรงชีวิตเท่าที่มีอยู่ในขณะนั้น

ข้าพเจ้าเดินทางมาเยี่ยมลูกสาวคนเล็กซึ่งอยู่ที่นิวยอร์กทุกปี ปกติจะมาในช่วงที่เป็นฤดูร้อนของประเทศไทยเพราะหนีอากาศที่ร้อนระอุมาพึ่งความเย็นที่นี่ซึ่งเป็นช่วงฤดูใบไม้ผลิ แต่ปีนี้เปลี่ยนมาในช่วงฤดูใบไม้ร่วงเพราะอยากเห็นใบไม้ที่เปลี่ยนสี และอธิษฐานขอให้เห็นหิมะในฤดูหนาวด้วยเพราะจะอยู่จนถึงเวลานั้น พระเจ้าทรงฟังคำอธิษฐานและให้ตามที่ขอ ข้าพเจ้ายังได้พายุเฮอริเคนเป็นของแถมมาด้วย ส่วนหิมะก็ให้เห็นพายุหิมะเสียเลยก่อนจะถึงฤดูหนาวด้วยซ้ำไป สรุปการเดินทางคราวนี้ได้ทุกอย่างตามที่ขอ

“แซนดี” พายุเฮอริเคนขนาดยักษ์ที่ถล่มฝั่งตะวันออกของสหรัฐอเมริกาส่งผลกระทบต่อการดำรงชีวิตของชาวอเมริกันจำนวนมหาศาล บางคนสูญเสียบ้านที่อยู่อาศัย บางคนสูญเสียผู้เป็นที่รัก ทรัพย์สินอื่นๆ ในท่ามกลางผู้ที่ได้รับผลกระทบจากพายุนี้รวมเรา (ข้าพเจ้ากับลูกสาว) ด้วย แม้ว่าจะไม่ได้รับผลกระทบโดยตรงก็ตาม แต่ผลที่ตามมาก็มีผลกระทบต่อการดำรงชีวิตของเราค่อนข้างมากประมาณสามสัปดาห์ สัปดาห์ที่สองนับว่ายากลำบากที่สุดเพราะปัจจัยพื้นฐานทุกอย่างถูกตัดหมด ได้แก่ ไฟฟ้า น้ำ (ต้นสัปดาห์แรกในช่วงสามวันแรกยังมีน้ำเย็นเฉียบให้ใช้ น้ำร้อนถูกตัดก่อนที่พายุจะเข้าด้วยซ้ำไป) แก๊สหุงต้ม และที่สำคัญระบบความร้อนไม่มี (หนาวเหน็บมากในช่วงสองสัปดาห์แรก ต้องแต่งตัวเต็มยศทั้งๆ ที่อยู่ในบ้าน) เราได้ทุกอย่างกลับมาในสัปดาห์ที่สาม เมื่อเราเดินออกไปในละแวกนี้ก็ยิ่งเห็นพระพรของพระเจ้ามากขึ้น บางตึกให้ผู้อาศัยย้ายออกไปชั่วคราวเพราะต้องใช้เวลาในการซ่อมแซมอีกสองเดือนจึงจะกลับมาใช้งานได้ตามปกติ ขอบคุณพระเจ้า หนึ่งในบรรดาตึกเหล่านั้นเป็นตึกที่ลูกสาวเคยอยากจะเช่าอยู่ นี่เป็นการทรงนำที่ล้นด้วยพระคุณครั้งที่สองสำหรับลูกสาวของข้าพเจ้า ครั้งแรกเกี่ยวกับเรื่องงาน ครั้งนี้เกี่ยวกับที่อยู่อาศัย พระเจ้าทรงแสนดี

เมื่อพายุเข้านิวยอร์กในวันจันทร์ที่ 29 ตุลาคม 2012 นั้น เรางุนงงไม่รู้ว่าอะไรเป็นอะไร ในวันนั้นลูกสาวทำงานอยู่ที่บ้านเพราะบริษัทห้ามพนักงานเดินทางไปที่ทำงาน แต่แม้ว่าอยากจะเสี่ยงภัยไปก็ไปไม่ได้เพราะรถไฟใต้ดินรวมทั้งเรือหยุดให้บริการตั้งแต่เย็นวันอาทิตย์ เราฟังข่าวกันทั้งวันและรู้ว่าทางการจะตัดไฟตอนบ่ายๆ เมื่อรู้เช่นนั้นลูกสาวก็เร่งทำงานให้เสร็จ ส่วนข้าพเจ้าก็พยายามเตรียมเสบียงที่จะไม่บูดเน่าให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ เมื่อเราทำสิ่งที่ตั้งใจเสร็จไฟก็ดับ ขอบคุณพระเจ้า! เราตัดสินใจว่าจะอยู่ที่ตึกไม่อพยพไปไหนแม้ว่าจะมีคำสั่งจากทางการให้อพยพก็ตาม

ในช่วงก่อนไฟดับกระแสลมแรงมาก (สังเกตจากการเคลื่อนไหวของต้นไม้บนดาดฟ้าของตึกฝั่งตรงข้าม) และตึกของเราก็ส่งเสียงดังเอี๊ยดอ๊าดน่ากลัวมาก (และดังน่ากลัวแบบนั้นไปตลอดคืน) ฝนเริ่มตกแต่ไม่หนักมาก (ในบริเวณที่เราอยู่) เราก็พูดกันว่า “นี่ขนาดพายุยังไม่เข้ายังน่ากลัวขนาดนี้ แล้วถ้ามันมาจริงๆ ตึกจะพังมั้ยนะ” เราไม่ได้เตรียมการรับมืออย่างอื่นนอกจากเก็บน้ำไว้สำหรับใช้สอย อาหารแห้ง น้ำดื่ม เราไม่ได้เอาเทปติดกระจกป้องกันการแตกกระจาย แต่ข้าพเจ้าก็วางแผนไว้ว่าถ้ามันรุนแรงจนกระจกแตกจริงๆ เราคงต้องไปอยู่กันในห้องน้ำ เมื่อถึงเช้าวันรุ่งขึ้นเสียงก็เงียบไปและมีเพื่อนของลูกสาวติดต่อส่งข่าวมาว่าพายุผ่านพ้นไปแล้ว เราจึงรู้ว่าตอนที่ตึกส่งเสียงน่ากลัวนั้นเป็นช่วงที่พายุโหมกระหน่ำนั่นเอง ตอนนี้เรามีแต่น้ำเย็นเฉียบ ยังมีแก๊สหุงต้มอาหาร เมื่อถึงวันพุธน้ำก็ถูกตัด แต่ยังมีแก๊ส เราอยู่ในความมืดมาเป็นวันที่สามแล้วและไม่รู้ข่าวคราวจากโลกภายนอกเลยจึงตัดสินใจเดินลงไปจากชั้นที่ 22 เมื่อลงไปข้างล่างจึงรู้ว่าน้ำท่วมตึกสูง 1.5 เมตร เมื่อพยายามเดินหาสัญญาณ 3G จนสามารถติดต่อกับครอบครัวและอ่านข่าวสารที่เพื่อนส่งมาให้ก็ต้องปิดมือถือเพื่อประหยัดแบตเตอรี ไม่สามารถหาซื้ออาหารอะไรได้เลยในบริเวณใกล้เคียง แต่คิดว่าไม่เป็นไรเพราะยังสามารถต้มน้ำลวกบะหมี่สำเร็จรูปได้หากอาหารที่เตรียมไว้หมดลง แต่เราได้แค่คิดเพราะแก๊สถูกตัดในวันศุกร์ ตอนนี้เราเริ่มคิดหนักแล้วว่าจะอยู่กันอย่างไร เพราะการเดินขึ้นลง 22 ชั้นเพื่อซื้ออาหารไม่ใช่เรื่องสนุก และมือถือก็ต้องการแบตเตอรรี่เพิ่มด้วยจึงตัดสินใจเดินลงไปอีกครั้ง ในที่สุดก็จบลงที่สำนักงานที่ดาวน์เทาน์ของลูกสาว วันนั้นลูกสาวได้ทำงานบ้างที่นั่น และซื้ออาหารกลับขึ้นมา เราได้รับทราบว่าเราจะได้ไฟประมาณวันพุธหน้า (ประมาณอีก 4-5 วัน) ในภาวะนั้นเราคิดหนักเพราะเมื่อไม่มีแก๊สเราก็ไม่สามารถต้มน้ำเพื่อชำระร่างกายได้ วันเสาร์บ่ายหลังจากที่รับประทานอาหารที่ซื้อเมื่อวันศุกร์หมดเราก็เดินทางไปบ้านของเพื่อนของลูกสาวที่อีกฝั่งของเมืองซึ่งไม่มีผลกระทบเหมือนเรา วันอาทิตย์หลังจากไปนมัสการพระเจ้าที่โบสถ์แล้วเราก็ตัดสินใจกลับบ้านมาต่อสู้กับความหนาวเย็นและความมืดต่อไป

ข้าพเจ้าเชื่อว่าเป็นการดลใจของพระวิญญาณบริสุทธิ์ที่ทำให้เราอยากกลับบ้านทั้งๆ ที่รู้ว่าต้องมาอยู่อย่างยากลำบาก เพราะในเวลาประมาณตีหนึ่งครึ่งของเช้าวันจันทร์เราก็ได้ไฟกลับมา ตอนนี้ชีวิตง่ายขึ้นมาก ข้าพเจ้าปรุงอาหารทุกอย่างในหม้อหุงข้าวไฟฟ้า ต้มน้ำสำหรับชำระร่างกายในเตาไมโครเวฟ ขอบคุณพระเจ้าที่เราเก็บน้ำไว้มากพอ (เพราะเรายังไม่มีน้ำใช้ในตอนนี้) เราได้น้ำสีเหลืองขุ่นๆ กลับมาในวันรุ่งขึ้น เรากรองน้ำเพื่อเอามาใช้ น้ำสำหรับปรุงอาหารก็ใช้น้ำสำหรับดื่ม เพื่อนๆ ของลูกสาวแปลกใจว่าข้าพเจ้าปรุงอาหารด้วยหม้อหุงข้าวได้อย่างไร

หลายคนไม่เข้าใจว่าทำไมเราเลือกที่จะอยู่อย่างยากลำบากแทนที่จะไปขออาศัยอยู่กับเพื่อน แต่เรารู้ว่าเราอยู่ได้เพราะ

“ข้าพเจ้าผจญทุกสิ่งได้ โดยพระองค์ผู้ทรงเสริมกำลังข้าพเจ้า”

สิธยา คูหาเสน่ห์

ความดีไม่สูญหาย

ข้าพเจ้าอ่านพบเรื่องราวนี้และอยากจะแบ่งปันให้อ่านกัน

หญิงคนหนึ่งอบขนมปังสำหรับสมาชิกในครอบครัวทุกวัน เธอจะอบเพิ่มอีกหนึ่งก้อนสำหรับคนหิวโหยที่เดินผ่านไปมาในละแวกบ้านโดยวางไว้บนขอบหน้าต่าง

ทุกวันจะมีชายแก่หลังค่อมมาหยิบขนมปังก้อนนั้นไป แทนที่ชายคนนั้นจะกล่าว “ขอบคุณ” สำหรับความเมตตาที่หยิบยื่นให้ เขากลับบ่นพึมพำว่า “ความชั่วที่ทำจะอยู่กับตัว ความดีที่ทำไม่สูญหาย”

เหตุการณ์ก็เป็นเช่นนี้วันแล้ววันเล่า มีชายแก่หลังค่อมมาหยิบขนมปังไปและพึมพำว่า “ความชั่วที่ทำจะอยู่กับตัว ความดีที่ทำไม่สูญหาย”

หญิงคนนั้นรู้สึกไม่สบอารมณ์เป็นอย่างยิ่ง เธอบ่นกับตัวเองว่า “ไม่ขอบคุณกันสักคำ ชายหลังค่อมพูดประโยคบ้าๆ นี่ทุกวัน เขาหมายถึงอะไรกันนะ”

วันหนึ่งก็มีความคิดชั่วแล่นเข้ามาในหัวของเธอ “ถึงเวลาที่ฉันจะกำจัดชายหลังค่อมอตัญญูคนนี้เสียที” เธอเจือยาพิษลงในขนมปังก้อนที่เธอเตรียมไว้สำหรับชายหลังค่อม เมื่อกำลังจะเอาขนมปังไปวางไว้ที่ขอบหน้าต่างอย่างที่ทำทุกวัน มือของเธอก็สั่น เธอถามตัวเองว่า “นี่ฉันกำลังจะทำอะไร”

ทันใดนั้นเธอก็ขว้างขนมปังก้อนนั้นเข้าไปในเตาผิงที่ไฟกำลังลุกโชนอยู่ และเตรียมขนมปังใหม่อีกก้อนหนึ่งและนำไปวางไว้ที่ขอบหน้าต่างเหมือนเคย เหตุการณ์ก็ดำเนินไปอย่างที่มันเป็นอยู่ทุกวัน ชายแก่หลังค่อมเดินมาหยิบขนมปังก้อนนั้นและพึมพำว่า “ความชั่วที่ทำจะอยู่กับตัว ความดีที่ทำไม่สูญหาย”

ชายหลังค่อมเดินจากไปโดยไม่รู้ว่าในใจของหญิงที่เตรียมขนมปังให้เขาทุกวันคิดอะไรอยู่ ทุกวันขณะที่หญิงคนนี้วางขนมปังไว้ที่ขอบหน้าต่าง เธออธิษฐานเผื่อลูกชายของเธอที่จากไปแดนไกลเพื่อแสวงโชค หลายเดือนแล้วที่ไม่ได้ข่าวคราวจากเขาเลย เธออธิษฐานขอให้ลูกชายเดินทางกลับมาอย่างปลอดภัย

ค่ำวันนั้นเธอได้ยินเสียงเคาะประตูที่หน้าบ้าน เมื่อเธอเปิดประตูก็ประหลาดใจเป็นอย่างมากที่เห็นลูกชายยืนอยู่ที่หน้าประตู ร่างกายของเขาซูบผอมและอิดโรย เสื้อผ้าขาดรุ่งริ่ง เขาหิวโซและไร้เรี่ยวแรง เมื่อเห็นแม่ เขาก็พูดว่า “แม่ครับ อัศจรรย์มากเลยที่ผมกลับมาหาแม่ได้ เมื่อผมเดินทางมาเกือบถึงบ้าน ผมก็หิวมากจนเป็นลมไป ผมคงตายไปแล้วหากไม่มีชายแก่หลังค่อมเดินผ่านมา ผมขอเศษอาหารจากเขาเพื่อประทังความหิว แต่เขาใจดีมากและให้ขนมปังทั้งก้อนที่เขามีแก่ผม เมื่อเขายื่นขนมปังให้ผม เขาพูดว่า “นี่คืออาหารที่ลุงกินทุกวัน วันนี้ลุงจะให้ขนมปังก้อนนี้แก่หลานนะ เพราะหลานต้องการมันมากกว่าลุง”

หน้าของหญิงผู้เป็นแม่ถอดสีเมื่อได้ยินลูกชายพูดเช่นนั้น เธอซวนเซไปพิงประตูเพื่อไม่ให้ล้ม เธอคิดถึงขนมปังที่เจือด้วยยาพิษที่เธอทำเมื่อเช้านี้ หากเธอไม่ตัดสินใจโยนเข้ากองไฟ ลูกชายของเธอคงเป็นคนที่กินขนมปังก้อนนั้น และคงเสียชีวิตไปแล้ว

ในที่สุดเธอก็เข้าใจความหมายของถ้อยคำที่ชายแก่หลังค่อมพูดว่า “ความชั่วที่ทำจะอยู่กับตัว ความดีที่ทำไม่สูญหาย”

หากเราทำชั่ว ความชั่วนั้นก็จะติดตัวเราไปตลอดและมันจะอยู่ในจิตสำนึกของเรา มันจะตามมาหลอกหลอนความรู้สึกของเราตลอดไป แต่เมื่อเราทำดี ความดีที่ทำไม่สูญหายไปไหน มันจะกลับมาหาเราเอง แม้ว่าเราจะรู้สึกว่าความดีที่ทำไปไม่ได้รับการตอบแทนตามที่เราหวังไว้ก็ตาม

กาลาเทีย 6:9 อย่าให้เราเมื่อยล้าในการทำดี เพราะว่าถ้าเราไม่ท้อใจแล้ว เราก็จะเกี่ยวเก็บในเวลาอันสมควร

พระคัมภีร์ยังบอกเราอีกว่า จงให้เขา และท่านจะได้รับด้วย ลูกา 6:38

ขอให้เราหมั่นทำดี อย่าท้อถอย ความดีที่ทำไม่สูญหายไปไหนแน่

สิธยา คูหาเสน่ห์

ความฉลาด

ท่านคิดว่าได้เรียนรู้บทเรียนอะไรบ้างในชีวิตขณะที่ท่านเจริญวัยขึ้นเรื่อยๆ ท่านคิดว่าฉลาดขึ้นจากเมื่อห้าปีก่อนไหม หรือว่าอีกห้าปีข้างหน้าจะเรียนรู้อะไรมากขึ้นที่จะทำให้ท่านฉลาดกว่าที่เป็นอยู่ ข้าพเจ้าคาดหวังว่าจะได้ยินคำตอบหนักแน่นจากท่านว่า “แน่นอน” คนเราจะฉลาดขึ้นจากการเรียนรู้สิ่งต่างๆ รอบตัว ข้าพเจ้าหมายถึงการเรียนรู้สิ่งประเทืองปัญญาที่อาจเปลี่ยนชีวิตของท่านให้ดีขึ้น

ข้าพเจ้าหวังว่าท่านจะเรียนรู้ว่า...

... ตราบใดที่มีความเต็มใจที่จะเรียนรู้ก็จะสามารถเก็บเกี่ยวสิ่งเล็กๆ น้อยๆ ที่ทำให้ฉลาดขึ้น (ในการดำเนินชีวิต) แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าก่อนหน้านี้เป็นคนโง่หรือคนไร้ความสามารถ

... ไม่ว่าจะอยู่ในช่วงวัยใดก็ตาม ชีวิตและลักษณะนิสัยกำลังอยู่ในขบวนการถูกหล่อหลอมและพัฒนาไปสู่สิ่งที่ดีกว่า และจะมีช่องว่างอยู่เสมอระหว่างตัวตนที่เป็นอยู่กับตัวตนที่อยากจะเป็น

... บุคลิกภาพสำคัญกว่าความสามารถ และคุณค่าสำคัญกว่าความสำเร็จ

... ตัดสินตัวเองด้วยความตั้งใจดีของตน แต่จะถูกตัดสินด้วยการกระทำครั้งสุดท้ายของตน

... มักจะพรางความอะลุ่มอล่วยทางศีลธรรมด้วยหลักเหตุผล คือทำในสิ่งที่ไม่ควรทำและพยายามหาเหตุผลมาอธิบาย

... เส้นทางสู่ความสุขคือการสร้างความสัมพันธ์ที่ดีระหว่างมนุษย์ด้วยกัน และที่สำคัญสัมพันธภาพกับพระเจ้า

... ความเจ็บปวดเป็นสิ่งที่ไม่อาจหนีพ้น และมันเป็นการเลือกที่จะยอมให้สิ่งที่เกิดขึ้นทำให้รู้สึกเจ็บปวดหรือไม่

ที่กล่าวมาข้างต้นเป็นตัวอย่างของการเรียนรู้ที่สามารถเกิดขึ้นในชีวิตของเราทุกคน การเรียนรู้ไม่มีการสิ้นสุด และไม่มีใครแก่เกินเรียน ทุกเรื่องราวที่ผ่านเข้ามาในชีวิตล้วนมีบทเรียนซ่อนอยู่ ประเด็นอยู่ที่ว่าเรากล้าพอที่จะค้นมันให้พบหรือไม่ และหากพบแล้วกล้าพอที่จะใช้สิ่งที่เรียนรู้มาในการดำเนินชีวิตหรือไม่

ชีวิตอาจเป็นเรื่องยากและลำบากแสนเข็ญ โดยเฉพาะเมื่อประสบกับอุปสรรคขวากหนามและความล้มเหลว แต่ทุกสิ่งที่เกิดขึ้นในชีวิตสอนบางสิ่งบางอย่างแก่เรา และบางครั้งอาจต้องใช้เวลาสักระยะหนึ่งที่จะรับมือกับความเศร้าโศกที่ตั้งอยู่บนอัตตา ความรู้สึกสงสารตัวเอง และความโกรธ แต่เมื่อสามารถจัดการกับสิ่งต่างๆ เหล่านี้แล้วก็จะพบบทเรียนล้ำค่าและปัญญาที่ทำให้ฉลาดขึ้น

พึงระลึกไว้เสมอว่าขบวนการนี้ใช้เวลามาก เราอาจมองไม่เห็นบทเรียนดีๆ ในทันที แต่เมื่อเวลาผ่านไปเมื่อพร้อมที่จะรับรู้ก็จะเข้าใจได้ ความเข้าใจลึกซึ้งที่ตามมาจะทำให้ยอมรับสถานการณ์ต่างๆ ได้ และกล้าพอที่จะละความโกรธและความขมขื่นไว้เบื้องหลัง ด้วยมุมมองที่เป็นกลางเราก็จะสามารถเรียนรู้บทเรียนฉลาดๆ ได้จากสิ่งที่เกิดขึ้น และความรู้ของเราก็เพิ่มพูนขึ้น และก็จะฉลาดขึ้นในการดำเนินชีวิตต่อไป

แต่แท้จริงแล้วความฉลาดคืออะไรกันเล่า หลายคนอยากเป็นคนฉลาด ไม่น้อยที่ยังเข้าใจไม่ค่อยถูกต้องเกี่ยวกับเรื่องนี้ เพราะเข้าใจว่าความฉลาดคือการมีความรู้มากๆ ดังนั้นคนจำนวนไม่น้อยจึงคิดว่าคนมีความรู้น้อยเป็นคนโง่ มันเป็นเช่นนั้นจริงหรือ

ลองมาคิดกันสักนิดไหมว่าแท้จริงมันเป็นเช่นไร ความรู้ก็คือการส่ำสมข้อเท็จจริงต่างๆ สิ่งที่ได้ร่ำเรียนมาจากโรงเรียน ในพระคัมภีร์ และผ่านเรื่องราวต่างๆ ที่เกิดขึ้นในชีวิต ทุกวันที่ไปโรงเรียนก็คือการไปหาความรู้ อ่านพระคัมภีร์ก็ได้ความหยั่งรู้ที่หาที่ไหนไม่ได้ ผ่านเรื่องราวต่างๆ ในชีวิตก็เป็นประสบการณ์ที่หาเรียนที่ไหนไม่ได้ แต่ความรู้ต่างๆ เหล่านี้จะหมดความหมายไปอย่างสิ้นเชิงหากไม่สามารถนำมาประยุกต์ใช้อย่างถูกต้อง เมื่อเป็นเช่นนั้น การที่เราสามารถนำความรู้ดังกล่าวข้างต้นมาใช้อย่างถูกต้องในการดำเนินชีวิตก็คือ “การเป็นคนฉลาด” นั่นเอง

และอีกแหล่งหนึ่งที่ทำให้เรามีความฉลาดหรือสติปัญญาก็คือความยำเกรงพระเจ้า (ความยำเกรงพระยาเวห์เป็นที่เริ่มต้นของปัญญา สภษ. 9:10 ฉบับมาตรฐาน) และยังอาจกล่าวได้อีกว่าการรู้จักความรักของพระเจ้าคือสติปัญญามากยิ่ง

เรายังเรียนรู้จากพระคัมภีร์อีกว่าความฉลาดไม่ได้เป็นเรื่องทางปัญญาอย่างเดียว แต่ยังเป็นเรื่องทางศีลธรรมอีกด้วย เช่นนั้น การเป็นคนฉลาดในมุมมองของพระคัมภีร์ก็คือการนำปัญญาและความฉลาดของเรามาใช้อย่างถูกต้องนั่นเอง ความฉลาดคืออำนาจในการมองเห็นและความโน้มเอียงในการเลือกเป้าประสงค์ที่ดีที่สุดและสูงที่สุดได้ และดำเนินไปสู่สิ่งนั้นด้วยวิธีที่แน่นอนที่สุด จึงอาจสรุปจากที่กล่าวมาข้างต้นว่าแท้จริงความฉลาดคือภาคปฏิบัติของความดีงามทางศีลธรรมนั่นเอง

สิธยา คูหาเสน่ห์

การเชื่อวางใจพระเจ้า (เคล็ดลับของการดำเนินชีวิตคริสเตียน)

เคล็ดลับของการดำเนินชีวิตคริสเตียนคือ การเชื่อวางใจพระเจ้า ยอมมอบทุกสิ่งไว้กับพระองค์ ไม่ว่าจะเป็นความคิด อารมณ์ความรู้สึก และความปรารถนาของเรา ให้การตัดสินใจในทุกเรื่องของเราเป็นการพึ่งพิงพระองค์ด้วยความเชื่อวางใจอย่างที่สุด ซึ่งการตัดสินใจแบบนี้เป็นแบบอย่างที่พระเยซูทรงกระทำไว้ให้เราทำตามเมื่อพระองค์ทรงยอมตายบนกางเขนและตรัสว่า “อย่าให้เป็นไปตามใจของข้าพระองค์ แต่ให้เป็นไปตามพระทัยของพระองค์” (ลูกา 22:42)

ไม่ว่าอะไรเกิดขึ้นกับชีวิตของเราก็ตาม ไม่ว่าสถานการณ์จะเลวร้ายหรือสิ้นหวังเพียงใดก็ตาม พระเจ้าทรงมอบสิทธิอำนาจและฤทธานุภาพของพระองค์ให้แก่เราที่จะเลือกวางชีวิตของเราไว้กับพระองค์เพื่อให้พระองค์สามารถทำงานผ่านชีวิตของเราให้เกิดผลได้

พระเยซูทรงเป็นแบบอย่างของเรา และเราต้องเพ่งมองดูพระองค์เสมอ “เพราะพระเจ้าทรงเรียกพวกท่านเพื่อจุดประสงค์นี้ เพราะว่าพระคริสต์ทรงทนทุกข์เพื่อพวกท่าน พระองค์ทรงวางแบบอย่างแก่พวกท่าน เพื่อท่านจะได้ดำเนินตามรอยพระบาทของพระองค์” ... “เมื่อเขากล่าวคำหยาบคายต่อพระองค์ พระองค์ไม่ได้ทรงกล่าวตอบเขาด้วยคำหยาบคายเลย เมื่อพระองค์ทรงทนทุกข์ พระองค์ไม่ได้ทรงขู่อาฆาต แต่ทรงมอบพระองค์เองไว้แก่พระเจ้าผู้ทรงพิพากษาอย่างยุติธรรม”

แต่น่าเศร้าที่พวกเรามักจะตัดสินใจผิดพลาดไม่ยอมให้พระเจ้าทรงสำแดงพระประสงค์และชีวิตของพระองค์ผ่านชีวิตของเรา ด้วยเหตุนี้ “เรา” จึงเป็นคนทำให้การดำเนินชีวิตคริสเตียนในฐานะผู้เชื่อยากลำบาก มิใช่พระเจ้า

“เพราะประตูที่แคบและทางที่ลำบากนั้นนำไปสู่ชีวิต และพวกที่หาพบก็มีน้อย” มัทธิว 7:14

หากเรายอมมอบชีวิตของเราไว้กับพระเจ้าแล้ว การดำเนินชีวิตของเราแม้มีอุปสรรคบ้างก็ไม่น่ายากลำบากมากนัก แล้วเราจะเห็นการอัศจรรย์ที่พระองค์ทรงกระทำให้เกิดขึ้นกับชีวิตของเรา ดังเรื่องราวที่ข้าพเจ้าจะขอแบ่งปันกับท่านจากคำพยานที่อ่านพบมาจากสังคมคริสเตียนออนไลน์

สตรีคนหนึ่งต้องเดินทางไปทำธุรกิจต่างเมืองจากเมืองดูแรงโกในรัฐโคโลราโดซึ่งอยู่ห่างไปอย่างน้อย 40 ไมล์ (64.36 กม.) ส่วนนี้ของรัฐโคโลราโดสวยงามมาก แต่ค่อนข้างจะมีผู้คนอาศัยอยู่น้อย และระหว่างสองเมืองนี้ก็
เป็นที่ว่างเปล่าทั้งหมด

สตรีคนนี้ได้รับเทปเกี่ยวกับความรักแบบบิดาของพระเจ้าที่มีต่อมนุษย์ เธอก็ฟังไปบ้างแล้ว แต่คิดว่าการขับรถทางไกลแบบนี้น่าจะเป็นโอกาสเหมาะที่จะฟังให้จบ และเธอก็ตั้งอกตั้งใจฟังเมื่อพูดถึงการตัดสินใจเชื่อวางใจเมื่อตกอยู่ในสถานการณ์ลำบากและไม่ได้สังเกตว่าน้ำมันจวนจะหมดแล้ว และก็ขับรถผ่านปั๊มน้ำมันสุดท้ายที่มีอยู่มาแล้ว และกว่าจะพบปั๊มอีกครั้งก็จะเป็นในเมืองที่เป็นจุดหมายปลายทางแล้ว ตอนนี้เธอขับมาได้ประมาณครึ่งทางแล้ว และน้ำมันก็หมดถังและไม่สามารถไปต่อได้อีก เธอจึงหลบเข้าข้างทางด้วยความตื่นตระหนกและสิ้นหวัง

เนื่องจากเธอจะเดินทางไปทำธุรกิจจึงแต่งตัวอย่างเป็นทางการและคงไม่เอื้อให้เธอเดินไปไหนได้ไกลนัก แต่หากเธอฮึดสู้เดินจนได้ก็ไม่มีใครอยู่แถวนั้นให้ขอความช่วยเหลือได้ รถที่พอจะมีสัญจรไปมาบ้างก็ไม่น่าจะอยู่ในข่ายที่ขอความช่วยเหลือได้เพราะคนขับเป็นชายหน้าตาดุดันไว้หนวดเครารกรุงรังและมีปืนวางไว้ข้างตัว

ในขณะที่นั่งตรึกตรองว่าจะทำอย่างไรดี พระเจ้าทรงเร้าในใจของเธอถึงสิ่งที่เธอเพิ่งฟังมาเกี่ยวกับการตัดสินใจด้วยความเชื่อวางใจในพระเจ้าไม่ว่าสถานการณ์นั้นจะดูสิ้นหวังเพียงใดก็ตาม เธอจึงเข้าใจว่าแม้ในสถานการณ์นี้เธอยังมีโอกาสที่จะเลือกทางเดินได้ เธอเลือกที่จะนั่งรอความช่วยเหลืออยู่ตรงนั้นด้วยความประหวั่นพรั่นพรึง (ซึ่งเธอกำลังสัมผัสอยู่) หรือเธอเลือกที่จะเชื่อวางใจพระเจ้าและมอบให้พระองค์ทรงนำเธอออกจากสถานการณ์ที่กำลังเผชิญอยู่

ในที่สุดเธอก็เลือกประการหลังโดยไม่ใช้ “ความรู้สึก” ส่วนตัว เธอเลือกตัดสินใจด้วยความเชื่อ เธอมอบความกลัวและความประหวั่นพรั่นพรึงของเธอไว้กับพระเจ้าและวางใจพระองค์ที่จะปกป้องเธอและนำเธอไปสู่จุดหมายปลายทาง

หลังจากที่เธออธิษฐานด้วยความเชื่อเต็มเปี่ยมแล้ว เธอก็ลองดูว่าเครื่องยนต์จะติดหรือไม่ ปรากฏว่าเครื่องติดและสามารถขับต่อไปได้ เธอจึงขับรถชิดขวาและค่อยๆ ขับไปตามทาง ยิ่งขับไปก็ยิ่งปลาบปลื้มใจ เธอดีใจที่ตัดสินใจแบบนั้นซึ่งเป็นการตัดสินใจที่ถูกต้องที่สุด พระเจ้าทรงสดับฟังคำอธิษฐานของเธอและพระองค์ทรงกระทำการอัศจรรย์ให้เธอเห็นตอนนั้นเลย

สตรีคนนั้นขับรถที่ไม่มีนำ้มันเหลืออยู่ในถังเลยเป็นระยะทางประมาณ 20 ไมล์ (ประมาณ 32 กม.) ไปยังเมืองจุดหมายปลายทาง เมื่อเธอต้องขับข้ามเนินเขา เธอก็แค่เร่งเครื่องด้วยความเชื่อวางใจ ในที่สุดเธอก็ถึงที่หมายและแวะเข้าไปที่ปั๊มน้ำมันแรกที่เจอ พนักงานแปลกใจที่เห็นสีหน้าปลาบปลื้มใจของเธอ และเป็นโอกาสที่เธอสามารถเป็นพยานถึงสิ่งที่เกิดขึ้นกับพนักงานคนนั้น เธอได้หว่านเมล็ดแห่งความเชื่อไว้ในชีวิตของพนักงานคนนั้นแล้ว ต่อจากนั้นก็ขึ้นกับพระเจ้าและการตัดสินใจของคนนั้นว่าจะทำอย่างไรกับเมล็ดแห่งความเชื่อนั้น

สตรีคนนี้ไปทันการนัดหมายสำคัญและได้เรียนรู้บทเรียนสำคัญเกี่ยวกับความสัตย์ซื่อของพระเจ้า กี่คนท่ามกลางพวกเราที่ลืมไปว่าพระเจ้าทรงพร้อมที่จะช่วยเราจากสถานการณ์เลวร้ายในชีวิต

ท่านล่ะ เมื่อตกอยู่ในสถานการณ์เลวร้าย ท่านจะตัดสินใจอย่างไร

สิธยา คูหาเสน่ห์

ความเป็นแม่

ความเป็นแม่เริ่มต้นตรงไหนและเมื่อไร และอะไรคือความเป็นแม่ ท่านคิดว่าความเป็นแม่เริ่มต้นตั้งแต่วินาทีที่รู้ว่าตั้งครรภ์ใช่หรือไม่ สำหรับหลายคนเห็นเป็นเช่นนั้น วินาทีที่รู้แน่ชัดว่ากำลังตั้งครรภ์ ผู้หญิงก็เริ่มหัดที่จะดูแลและปกป้องลูกน้อยในครรภ์ นี่คือการฝึกที่จะเป็นแม่แล้วใช่ไหม ที่จริงความเป็นแม่มีขอบเขตกว้างไกลกว่านั้นมากมายนัก



ความเป็นแม่ไม่มีขอบเขตจำกัด ความเป็นแม่อาจทำให้ผู้หญิงมีความสุขและความชื่นนชมยินดีมากกว่าสิ่งอื่นใด แต่อีกด้านหนึ่งความเป็นแม่ก็นำมาซึ่งความเจ็บปวดและความทุกข์มากมายเช่นกัน เมื่อลูกได้รับความเจ็บปวด แม่ย่อมรู้สึกเจ็บปวดมากกว่า เมื่อลูกมีความสุข แม่ก็ย่อมสุขด้วย ความเป็นแม่เร้าอารมณ์อย่างรุนแรงและบางทีเกินขีดจำกัดที่คิดว่าจะเป็นไปได้ หรือพูดอีกนัยหนึ่งว่าไม่มีขีดจำกัด



หน้าที่ของแม่ย่อมแตกต่างกันไปในแต่ละครอบครัวและขึ้นอยู่กับวัฒนธรรมด้วย แต่ไม่ว่าจะเป็นแม่ในวัฒนธรรมใดก็เป็นที่ยอมรับกันแล้วว่าแม่มีหน้าที่พื้นฐานที่เหมือนๆ กัน คือ หน้าที่ในการเลี้ยงดูฟูมฟักและปกป้องลูก หน้าที่ของแม่ยังไม่เสร็จสมบูรณ์จนกว่าลูกน้อยจะได้รับอาหารจนอิ่ม ได้รับความรัก และได้รับความปลอดภัย สำหรับแม่หลายคนอาจมีชีวิตอยู่ในสภาพแวดล้อมที่ดีและปลอดภัย และพร้อมที่จะให้การดูแลและการปกป้องได้ แต่สำหรับอีกหลายคนต้องดิ้นรนเพื่อที่จะทำเช่นนั้น



แม่มิได้ปกป้องคุ้มครองเฉพาะลูกเท่านั้น แต่ยังครอบคลุมไปถึงสมาชิกในครอบครัวด้วย ส่วนใหญ่แม่จะเป็นผู้ตัดสินใจแทนลูกเพราะแม่เป็นผู้ที่รู้จักลูกดีที่สุดจึงสามารถรู้ว่าอะไรดีีที่สุดสำหรับลูก



ความเป็นแม่ยังได้ขยายขอบเขตไปถึงลูกของคนอื่นด้วย ความเป็นแม่ทำให้ผู้หญิงอ่อนไหวในอารมณ์มากขึ้น ภาพยนตร์หรือข่าวที่เมื่อก่อนไม่ได้สร้างความสะเทือนใจหรือเร้าอารมณ์ บัดนี้กลับทำให้เกิดอารมณ์ความรู้สึกอย่างรุนแรง เนื่องจากแม่รักลูกมากก็เป็นธรรมดาที่ผู้เป็นแม่จะรู้สึกรุนแรงกว่าผู้ที่เป็นลูก



แม้ว่าความเป็นแม่อาจทำให้เกิดความยากลำบากอยู่บ้าง แต่ในความทุกข์ยากแฝงไว้ด้วยบำเหน็จรางวัล ลูกเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตของผู้เป็นแม่ตั้งแต่ในครรภ์ แม่บางคนกลัวว่าเมื่อลูกออกมาลืมตาดูโลกแล้ว ความสัมพันธ์แบบนั้นจะหมดไป แต่ไม่ต้องกลัว ความรู้สึกผูกพันจะมีมากขึ้นเมื่อได้อุ้มลูกน้อยไว้ในอ้อมแขน ลูกเป็นส่วนหนึ่งของแม่ เมื่อผู้หญิงคนหนึ่งกลายเป็นแม่แล้ว ผู้หญิงคนนั้นจะไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป แท้ที่จริงไม่อยากกลับไปเป็นเหมือนเดิมเสียด้วยซ้ำไป



ความรักของแม่ยิ่งใหญ่มาก ผู้ที่ยังไม่เป็นแม่ไม่อาจเข้าใจได้ว่าความรักที่แม่มีต่อลูกเป็นอย่างไรจนกว่าจะมีประสบการณ์แบบนั้นเอง



คนที่ยังไม่เป็นแม่ อยากเป็นแม่แล้วหรือยัง



สิธยา คูหาเสน่ห์

การปล้ำสู้

ข้าพเจ้าคิดว่าหลายคนคงเดยได้ยินเรื่องราวของดักแด้กับผีเสื้อมาแล้ว ส่วนตัวข้าพเจ้ามิเพียงได้ยินเท่านั้นแต่ยังได้เห็นขั้นตอนการเปลี่ยนแปลงทั้งหมดอีกด้วย แม้ว่าผีเสื้อที่ข้าพเจ้าเคยฟูมฟักมาจะไม่ใช่ผีเสื้อสีสวย แต่เป็นผีเสื้อกลางคืนก็ตาม ทว่าไม่ว่าจะเป็นผีเสื้อสีสวยหรือผีเสื้อกลางคืนก็เป็นฝีพระหัตถ์ของพระเจ้าพระผู้สร้าง และเป็นความงามอีกรูปแบบหนึ่ง

เรื่องราวนี้เล่าว่า...

ชายคนหนึ่งพบรังดักแด้รังหนึ่ง วันหนึ่งรังดักแด้นั้นก็เปิดออกเป็นรูเล็กๆ เขาเฝ้ารอดูการปล้ำสู้ของผีเสื้อตัวน้อยที่พยายามจะออกมาจากรังทางรูเล็กๆ นั้นนานหลายชั่วโมง แล้วความพยายามก็หยุดลง ดูเหมือนว่ามันทำได้แค่นั้นเอง ชายคนนั้นจึงตัดสินใจที่จะช่วยผีเสื้อตัวน้อยให้ออกมาจากรังดักแด้ เขาหยิบกรรไกรมาตัดรังดักแด้ออก เมื่อเปิดกว้างผีเสื้อตัวน้อยก็ออกมาจากรังได้อย่างง่ายดาย แต่ลำตัวของผีเสื้อตัวน้อยบวมเป่งและปีกก็สั่นระริก ชายคนนั้นเฝ้าดูต่อไปเพราะเขาคาดหวังไว้ว่าปีกจะขยายใหญ่ขึ้นและกางออกพร้อมที่จะบิน แต่ไม่มีอะไรตามคาดเกิดขึ้นเลย แท้จริงแล้วผีเสื้อน้อยตัวนี้จะไม่สามารถบินได้ตลอดชีวิตของมัน ทำได้แค่คลานไปด้วยลำตัวที่บวมเป่งและปีกที่สั่นระริกของมันเท่านั้น

สิ่งที่ชายคนนี้คิดว่าเป็นความเมตตาที่ช่วยให้ผีเสื้อตัวน้อยออกจากรังดักแด้เร็วขึ้นคือความไม่เข้าใจของเขา แท้จริงแล้วการที่ผีเสื้อตัวน้อยค่อยๆ ออกจากรังดักแด้ และปล้ำสู้ออกจากรูเล็กๆ นั้นเป็นวิธีการที่พระเจ้าทรงสร้างให้เกิดขึ้นเพื่อบีบให้ของเหลวจากร่างกายของผีเสื้อเข้าไปสู่ปีกของมันเป็นการเตรียมพร้อมที่จะบินเมื่อออกจากรังดักแด้

บทเรียนที่ได้จากเรื่องราวนี้เป็นสิ่งที่เราจำเป็นต้องเรียนรู้ในชีวิตของเรา ถ้าพระเจ้าทรงอนุญาตให้ชีวิตของเราดำเนินไปอย่างราบรื่นโดยปราศจากอุปสรรคหรือการปล้ำสู้ ก็จะเป็นการทำร้ายเรา เราจะไม่เข้มแข็งพอที่จะฝ่าฟันผ่านพ้นอุปสรรคต่างๆ เมื่อเผชิญกับมัน เราจะไม่สามารถบินได้ ยิ่งโลกปัจจุบันที่โฉมหน้าเปลี่ยนแปลงไปในทุกๆ ด้านด้วยแล้ว เรายิ่งต้องเตรียมพร้อมที่บินสู่โลกกว้างที่โหดร้าย ดังนั้นสิ่งร้ายๆ ที่เกิดขึ้นในชีวิตของเรามิได้แค่เกิดขึ้น ทุกอย่างย่อมมีเหตุผล เรารู้ดีว่าทุกสิ่งที่พระเจ้าทรงอนุญาตให้เกิดขึ้น พระองค์ทรงมีพระประสงค์ และเป็นพระประสงค์ดี แต่ในขณะที่เกิดขึ้น เราอาจไม่พร้อมที่จะมองด้วยใจวินิจฉัย และสงสัยพระเจ้า ต่อว่าพระองค์ แต่ขอให้จำไว้ว่าเวลาของพระเจ้าเป็นเวลาที่ดีที่สุด ขอเพียงอดทนรอคอย และเตรียมตัวให้พร้อมที่จะบินเมื่อปีกของเราแข็งแรงพอที่จะพยุงเราไป

ข้าพเจ้ารู้ว่่าการรอคอยไม่ใช่เรื่องง่าย ในช่วงเวลาที่ฟูมฟักผีเสื้ออยู่นั้น ข้าพเจ้าก็ใจร้อนอยากเห็นผีเสื้อเร็วๆ และการเปลี่ยนแปลงแต่ละขั้นตอนก็ทำให้ข้าพเจ้าเห็นว่าพระเจ้าทรงเป็นพระผู้สร้างที่ยิ่งใหญ่ แต่ข้าพเจ้าดีใจที่มิได้ทำเหมือนชายคนนี้ ที่ไม่ทำเหตุผลหนึ่งก็คือ “กลัว” ในคืนที่มันโผล่ออกจากรังดักแด้นั้น ข้าพเจ้าเตรียมกล้องไว้พร้อมสำหรับจับภาพในวินาทียิ่งใหญ่แห่งความเป็นอิสระ ช่างน่าอัศจรรย์จริงๆ

ในการปล้ำสู้กับชีวิต ให้เราทูลขอสติปัญญาและกำลังจากพระเจ้าเพื่อฝ่าฟันอุปสรรคต่างๆ ไปให้ได้

สิธยา คูหาเสน่ห์

ความกระวนกระวายใจ

ยังไม่ได้ทำอะไรเป็นชิ้นเป็นอันก็ย่างเข้าครึ่งปีหลังเสียแล้ว ที่เขาพูดว่าเวลาผ่านไปเหมือนติดปีก (ใหญ่ๆ เสียด้วย) เห็นจะจริง สำหรับข้าพเจ้ายิ่งรู้สึกเช่นนั้นจริงๆ เพราะป่วยเสียเดือนกว่า (เมื่อเร็วๆ นี้) ไม่ทราบเหมือนกันว่าสาเหตุจริงๆ คืออะไร ไม่ได้ป่วยมานานโข จู่ๆ ก็ล้มหมอนนอนเสื่อ ร่างกายผ่ายผอมจนคนทัก แพทย์ก็เดาว่าเป็นโน่นเป็นนี่ หรือว่าร่างกายจะประท้วงเพราะเดี๋ยวก็ไปอยู่ในที่ที่หนาวจัดจนมือเท้าชาไร้ความรู้สึก ยังไม่ทันปรับตัวอย่างเต็มที่ก็กลับมาอยู่ในที่ที่อากาศร้อนระอุราวกับเตาไฟ แต่ไม่ว่าอาการป่วยของข้าพเจ้าจะเกิดจากสาเหตุใดก็ตาม พระเจ้าก็ทรงรักษาให้หายแล้ว ตอนนี้ก็สบายดีแล้วจึงได้กลับมาขีดๆ เขียนๆ เหมือนเดิม (แต่จะพูดว่าขีดๆ เขียนๆ เห็นจะไม่ถูกนัก เพราะสมัยนี้เทคโนโลยีล้ำหน้า คงไม่มีใครเขียนกันแล้ว)

โลกของเราเปลี่ยนแปลงไปมากจริงๆ ในหลายๆ ด้าน ไม่น่าแปลกที่คนในโลกปัจจุบันจะมีความกระวนกระวายใจมากมายหลายเรื่อง ไม่เว้นแม้แต่คริสเตียน ไม่ว่าจะเป็นปัญหาเรื่องความขัดแย้ง สุขภาพที่ย่ำแย่ สถานการณ์อันตรายที่กำลังเผชิญอยู่ ความตายที่คืบใกล้เข้ามา ความจำเป็นในชีวิตที่ยังขาดอยู่ ชีวิตฝ่ายวิญญาณที่อ่อนแอ ความเชื่อแบบผิดๆ ที่คุกคามอยู่ ฯลฯ แต่พระคัมภีร์บอกว่า “อย่ากระวนกระวายในสิ่งใดๆ เลย แต่จงทูลพระเจ้าให้ทรงทราบทุกสิ่งที่พวกท่านขอ โดยการอธิษฐานและการวิงวอน พร้อมกับการขอบพระคุณ แล้วสันติสุขของพระเจ้าที่เกินความเข้าใจ จะคุ้มครองจิตใจและความคิดของท่านทั้งหลายไว้ในพระเยซูคริสต์ (ฟิลิปปี 4:6-7 ฉบับมาตรฐาน) ฉะนั้น หากท่านมีความกระวนกระวายใจในเรื่องใด จงทูลต่อพระเจ้าเถิด พระองค์ทรงสดับฟังการร้องทูลของท่าน ขอบพระคุณแม้ว่าคำตอบหรือทางออกยังมาไม่ถึง อีกครั้งที่พระคัมภีร์ย้ำว่า “จงละความกังวลทุกอย่างของท่านไว้กับพระองค์ เพราะว่าพระองค์ทรงห่วงใยท่านทั้งหลาย” (1 เปโตร 5:7 ฉบับมาตรฐาน)

ดังนั้น คงไม่มีอะไรผิดที่จะยอมรับและพยายามรับมือกับปัญาต่างๆ ในชีวิต การไม่ยอมรับรู้เป็นเรื่องโง่เขลาและไม่ถูกต้อง แต่การวิตกกังวลเกินเหตุก็คงไม่ใช่เรื่องถูกต้องเหมือนกัน และเป็นสิ่งที่ไม่ควรให้เกิดขึ้นอย่างยิ่ง สิ่งที่ควรทำคือทูลเรื่องราวความกระวนกระวายใจหรือความวิตกกังวลต่อพระเจ้าโดยการอธิษฐานวิงวอน พระองค์ทรงสามารถปลดปล่อยท่านจากความกลัวหรือความกังวลต่างๆ และทรงช่วยให้ท่านสามารถจัดการกับความจำเป็นในชีวิตและสงครามฝ่ายวิญญาณได้ตามความเป็นจริง

บางทีสาเหตุที่ทำให้บางคนวิตกกังวลและกลัว กระวายใจ อาจเป็นผลของความบาปและความรู้สึกผิดของคนนั้น ถ้าท่านทำบาปหรือทำสิ่งที่ผิด ท่านอาจกลัวหรือกังวลเกี่ยวกับพระเจ้า มโนธรรมอาจกำลังพยายามทำให้ท่านสนใจกับสิ่งที่ทำไป สิ่งที่ท่านต้องทำคือ กลับใจ สารภาพบาป และทูลขอให้พระเจ้าทรงอภัย และแก้ใขสิ่งผิดและทำสิ่งที่ถูกต้อง นอกจากนั้นลองสำรวจดูสิว่านอนหลับพักผ่อนเพียงพอหรือไม่ โดยทั่วไปมนุษย์ต้องการการนอนหลับพักผ่อนประมาณ 8-9 ชั่วโมงต่อวัน การพักผ่อนที่ไม่เพียงพออาจทำให้กระวนกระวายใจได้ ถ้านอนไม่หลับ ท่านอาจทูลขอความช่วยเหลือจากพระเจ้าหรือไม่ก็ไปพบแพทย์

หัดเป็นคนสมเหตุสมผลมากขึ้น คนมากมายมีความกังวลเกี่ยวกับเหตุการณ์ที่ยังมาไม่ถึงและไม่เคยเกิดขึ้นเลย ผ่อนคลายเสียบ้าง และทำวันนี้ให้ดีที่สุด จงมีชีวิตอยู่วันต่อวัน ติดสนิทกับพระเจ้า และทำทุกอย่างให้ดีที่สุด ลองหาเวลาฟังดนตรีเบาๆ เพลงคริสเตียนซึ่งสามารถช่วยท่านให้มุ่งความสนใจไปที่พระเจ้าและทิ้งความกลัวและความวิตกกังวลไว้เบื้องหลังมีอยู่มากมาย (จากประสบการณ์ส่วนตัว เพลงบรรเลงคริสเตียนสามารถช่วยให้รู้สึกผ่อนคลายได้จริงๆ)

เมื่อมีความวิตกกังวล อย่าเก็บไว้ในใจ หาใครสักคนที่ไว้ใจได้และพูดคุยแบ่งปันกัน การพูดปัญหาต่างๆ ออกมาน่าจะช่วยให้คลายกังวลไปได้บ้าง แต่เพื่อนที่ดีที่สุดและสามารถรับฟังได้ทุกเรื่องก็คือองค์พระเยซูคริสต์เจ้าผู้เป็นสหายเลิศของเรานั่นเอง (2 เธสะโลนิกา 2:16-17 ฉบับมาตรฐาน “ขอให้องค์พระเยซูคริสต์องค์พระผู้เป็นเจ้าของเรา และพระเจ้าพระบิดาของเรา ผู้ทรงรักเราและประทานให้เรามีความชูใจนิรันดร์ และความหวังดีโดยพระคุณ ทรงชูใจและทรงเสริมท่านให้มั่นคง ในการกระทำและในวาจาอันดีทุกอย่าง”)

ความกระวนกระวายใจหรือความวิตกกังวลมีผลต่อความเชื่อ ขณะที่กำลังทุกข์ใจกับปัญหาต่างๆ ท่านอาจสงสัยพระเจ้า อาจมีคำถามมากมายผุดขึ้นในความนึกคิด อาจไม่มั่นใจว่าพระเจ้าทรงฟังคำร้องทูลจริงหรือ ทำไมคำตอบมาไม่ถึงเสียที ขอแล้วทำไมไม่ได้ เมื่อตกอยู่ในสภาวะเช่นนี้ อย่าสงสัยพระเจ้า

ความวิตกกังวลทำให้ความรู้สึกมั่นคงลดลงเป็นสัดส่วนโดยตรงต่อกัน เมื่อชีวิตดำเนินไปตามแผนและรู้สึกมั่นคง ความวิตกกังวลก็จะค่อยๆ หมดไป ในทำนองเดียวกัน ความวิตกกังวลมีมากขึ้นเมื่อรู้สึกว่าชีวิตถูกคุกคาม ชีวิตไม่มั่นคง หรือเมื่อหมกมุ่นอยู่กับผลลัพธ์บางอย่าง ผู้เชื่อต้องรู้จักที่จะละความกระวนกระวายใจหรือความวิตกกังวลของตนไว้กับองค์พระเยซูคริสต์องค์พระผู้เป็นเจ้าโดยการอธิษฐานวิงวอนต่อพระองค์ การกระทำเช่นนี้ทำให้มีความเชื่อวางใจในพระองค์มากขึ้น และทำให้ความเชื่อเข้มแข็งขึ้น นี่เป็นวิธีขจัดความกระวนกระวายใจหรือความวิตกกังวลสำหรับผู้เชื่อ

สุดท้ายนี้ ข้าพเจ้าขอหนุนใจพี่น้องคริสเตียนที่กำลังตกอยู่ในภาวะวิตกกังวลและความเชื่อเริ่มสั่นคลอนว่า จงวางใจพระเจ้า ไม่มีปัญหาใดใหญ่เกินกว่าพระเจ้าผู้ทรงพระชนม์อยู่ ทูลทุกเรื่องราวต่อพระองค์ คร่ำครวญต่อพระองค์ และสัตย์ซื่อในการดำเนินชีวิตคริสเตียน

ขอพระเจ้าทรงอวยพระพร

สิธยา คูหาเสน่ห์

ข่าวประเสริฐของพระเจ้า

“เพราะว่าข้าพเจ้าไม่มีความละอายในเรื่องข่าวประเสริฐ เพราะว่าข่าวประเสริฐนั้นเป็นฤทธิ์เดชของพระเจ้า เพื่อให้ทุกคนที่เชื่อได้รับความรอด” โรม 1:16

คำว่า “ข่าวประเสริฐ” ก็คือข่าวดี เป็นข่าวยิ่งใหญ่ที่สุดในโลกทีเดียวเพราะเป็นข่าวประเสริฐ (ข่าวดี) ของพระเจ้า เพราะถ้าปราศจากข่าวนี้แล้ว มนุษยชาติก็จะถูกตัดสินให้รับโทษชั่วนิรันดร์ และถูกตัดขาดจากพระเจ้าผู้เป็นผู้ลิขิตความรักและชีวิต

แต่ทำไมข่าวประเสริฐของพระเจ้าจึงเป็นข่าวดีล่ะ

ประการแรก ข่าวประเสริฐไม่ใช่ข่าวสารเกี่ยวกับศาสนา แต่เป็นข้อความที่พูดถึงเรื่องความรักและจุดประสงค์สำหรับมนุษย์ของพระเจ้า ศาสนาเป็นการแก้ไขเราจากภายนอก พระเจ้าทรงต้องการแก้ไขเราจะข้างในออกมา ศาสนาอาจกลายเป็นสิ่งที่ทำไม่ได้จนกลายเป็นภาระหนัก ส่วนความรักและข่าวประเสริฐของพระเจ้าเป็นสิ่งที่นำเสรีภาพมาสู่เรา เป็นข้อความที่บอกเราว่าพระเจ้าทรงรักเรามากพอที่จะวายพระชนม์เพื่อให้เราได้รับความรอดและหลุดพ้นจากสิ่งพันธนาการต่างๆ

นอกจากนั้นยังต้องรู้อีกว่าไม่ว่าเราจะทำอะไรไปหรือยังไม่ได้ทำอะไร พระเจ้าก็ยังทรงรักเราด้วยความรักนิรันดร์ของพระองค์และยังทรงมีพระประสงค์ที่ยอดเยี่ยมสำหรับชีวิตของเรา (ทั้งชีวิตบนโลกนี้และชีวิตชั่วนิรันดร์) ดังที่พระเยซูตรัสว่า “เพราะว่าพระเจ้าทรงรักโลก จนได้ทรงประทานพระบุตรองค์เดียวของพระองค์ เพื่อทุกคนที่วางใจในพระบุตรนั้นจะไม่พินาศ แต่มีชีวิตนิรันดร” (ยอห์น 3:16) และอีกครั้งว่า “เราได้มาเพื่อเขาทั้งหลายจะได้ชีวิต และจะได้อย่างครบบริบูรณ์” (ยอห์น 10:10)

ประการที่สอง ข่าวประเสริฐเป็นข่าวสารเกี่ยวกับบาป เรื่องที่เราทำผิด พระคัมภีร์บันทึกไว้ว่า “เพราะว่าทุกคนทำบาปและเสื่อมจากพระสิริของพระเจ้า” โรม 3:23 บาปไม่ใช่แค่เรื่องการกระทำที่ร้ายกาจเท่านั้น แต่เป็นทุกเรื่องที่ไม่ถึงมาตรฐานแห่งความสมบูรณ์พร้อมของพระเจ้าที่พระองค์ทรงอยากให้เราทำ บาปรวมถึงจิตใจที่ไม่ยอมให้อภัย ความหยิ่งยโส ความอิจฉาริษยา แรงจูงใจผิดๆ ฯลฯ พวกเราส่วนมากยังทำบาปเรื่องไม่ทำสิ่งที่ควรหรือสามารถทำได้อีกด้วย (เหตุฉะนั้นผู้ใดรู้ว่าอะไรเป็นความดีและไม่ได้กระทำ คนนั้นจึงบาป ยากอบ 4:17)

แต่ยังมีความเข้าใจผิดทั่วไปเกี่ยวกับพระเจ้าที่ว่าพระองค์ทรงไม่ได้ลงโทษเราเพราะบาปของเราหรอก ความจริงคือเรานั่นแหละที่นำการลงโทษของบาปมาสู่ตัวเองเพราะบาปมีผลที่ตามมาตามธรรมชาติของมันอยู่แล้ว ตัวอย่างเช่น ถ้าเราพยายามลบล้างกฎแห่่งแรงโน้มถ่วม เราทำไม่ได้หรอก มันจะทำลายล้างเราในที่สุด ในทำนองเดียวกัน เราก็ไม่สามารถทำลายล้างกฎสากลทางศีลธรรมของพระเจ้าเช่นกัน หากเราพยายามที่จะทำลาย กฎนั้นก็จะทำลายเราเสียเอง และนอกจากผลกระทบที่น่าเจ็บปวดในโลกนี้ซึ่งรวมถึง การทนทุกข์ทรมาน ความโศกเศร้า ความเศร้าใจ ความเจ็บป่วย และความตายฝ่ายวิญญาณ ผลน่าเศร้าที่ตามมาก็คือความตายนิรันดร์และการแยกจากพระเจ้า (เพราะว่าค่าจ้างของความบาปคือความตาย โรม 6:23)

ประการที่สาม ข่าวประเสริฐเป็นข่าวสารเกี่ยวกับการเยียวยาของพระเจ้า เพราะบาปทำให้เราแยกหรือขาดการติดต่อกับพระเจ้า เราถูกตัดขาดด้วยสูญญากาศที่มีรูปร่างเหมือนพระเจ้าหรือด้วยความว่างเปล่าภายใน ดังที่เซนต์ออกันตินเขียนไว้ว่า “โอ องค์พระผู้เป็นเจ้า พระองค์ทรงสรา้งเราขึ้นมาเพื่อพระองค์เอง และใจของเราไม่สงบนิ่งจนกว่าจะได้พำนักในพระองค์” ศาสนามากมายในโลกนี้เป็นพยานหลักฐานแห่งการเสาะหาพระเจ้าอย่างไม่หยุดยั้งของมนุษย์และพยายามจะทำให้สูญญากาศนั้นหมดไป แต่เพราะพระเจ้าทรงรักเราอย่างมากมาย พระองค์ทรงส่งพระบุตรองค์เดียวที่ปราศจากบาปของพระองค์มาเพื่อช่วยเราให้รอดจากสถานการณ์เลวร้ายของเรา การวายพระชนม์บนกางเขนของพระเยซูคริสต์เป็นการตายแทนเรา การวายพระชนม์ของพระองค์เป็นค่าไถ่บาปทั้งสิ้นของเรา พระองค์ทรงเป็นทางเดียวที่จะนำเรากลับไปหาพระเจ้าและเป็นประตูบานเดียวสู่ชีวิตนิรันดร์ (พระเยซูตรัสกับเขาว่า “เราเป็นทางนั้น เป็นความจริงและเป็นชีวิต ไม่มีผู้ใดมาถึงพระบิดาได้นอกจากจะมาทางเรา” ยอห์น 14:6)

ประการสุดท้าย ข่าวประเสริฐเป็นการเรียกสู่ความเชื่อและการกลับใจ ถ้าพบว่าท่านทำผิดร้ายแรงและถูกลงโทษถึงตาย ท่านจะรับข้อเสนอที่ไม่มีเงื่อนไขใดๆ ไหม หากว่ามีการเสนอให้ เนื่องจากพระเยซูทรงตายแทนท่าน ดังนั้นพระเจ้าทรงกำลังเสนอการยกโทษ การให้อภัย และชีวิติรันดร์ให้แก่ท่าน สิ่งที่ท่านต้องทำคือสารภาพบาปและกลับใจ เลิกการทำชั่วที่เคยทำ เชื่อว่าพระเยซูทรงเป็นพระบุตรของพระเจ้าที่ทรงตายแทนบาปของท่าน และยอมรับพระองค์เข้าในชีวิตของท่านในฐานะพระผู้ช่วยให้รอดและองค์พระผู้เป็นเจ้า

ของขวัญชิ้นนี้ล้ำค่าและให้เปล่าๆ เพียงแค่ตัดสินใจรับเท่านั้น

สุขสันต์วันอีสเตอร์ (อีกครั้ง)

สิธยา คูหาเสน่ห์

แผนงานล้ำเลิศของพระเจ้า

“พระยาเวห์ตรัสว่า 'เพราะเรารู้แผนงานที่เรามีไว้สำหรับเจ้า เป็นแผนงานเพื่อสวัสดิภาพ ไม่ใช่เพื่อทำร้ายเจ้า เพื่อจะให้อนาคตและความหวังแก่เจ้า'”

เยเรมีย์ 29:11

พระเจ้าทรงมีแผนงานล้ำเลิศสำหรับผู้เชื่อทุกคน ทว่าบางคนอาจไม่ค่อยแน่ใจหรือไม่เชื่อเช่นนั้นก็เป็นได้ ลูกของพระเจ้าทุกคนต้องเชื่อว่าพระองค์ทรงมีแผนงานสำหรับทุกคนตามพระสัญญาที่ตรัสไว้ในข้อพระวจนะข้างต้น และทุกคนต้องดำเนินชีวิตด้วยความเชื่อเช่นนั้น ถ้าหากไม่เชื่อ ก็จะเป็นการเสี่ยงต่อการใช้ทั้งชีวิตเพื่อจะค้นหาว่าเราควรไปไหน เราควรทำอะไร และควรอยู่กับใคร พระเจ้าตรัสแก่ผู้เผยพระวจนะเยเรมีย์ว่า “เราได้รู้จัักเจ้าก่อนที่เราได้ก่อร่างตัวเจ้าขึ้นในครรภ์ และก่อนที่เจ้าคลอดจากครรภ์ เราก็ได้กำหนดตัวเจ้าไว้ เราได้แต่งตั้งเจ้าเป็นผู้เผยพระวจนะแก่บรรดาประชาชาติ” (เยเรมีย์ 1:5) การทรงเรียกของเราอาจไม่เหมือนกับการทรงเรียกของผู้เผยพระวจนะเยเรมีย์ แต่ไม่ว่าพระเจ้าจะทรงมีแผนงานอย่างไรก็สำคัญไม่แพ้กัน และเราทุกคนก็มีหน้าที่ที่จะต้องทำให้แผนงานนั้นสำเร็จ พระเจ้ามิได้ทรงเรียกให้เลียนแบบใครคนใดคนหนึ่ง แต่พระเจ้าทรงมุ่งหมายให้แต่ละคนเป็นอย่างที่พระองค์ทรงกำหนดไว้ตั้งแต่แรกสร้างเราขึ้นมา เมื่อเรามอบให้พระเจ้าทรงเป็นผู้ขับเคลื่อนชีวิตของเรา ให้พระองค์ทรงครอบครองทั้งชีวิตของเรา พระองค์ก็จะทรงเปิดเผยแผนงานของพระองค์ทีละขั้นทีละตอน พระเจ้าอาจมิได้ทรงเผยให้เห็น “ภาพใหญ่” ทั้งหมดในทันทีเพราะบางทีเราอาจกลัว หรือมีท่าทีต่อพระเจ้าว่า “พระองค์เจ้าข้า ข้าพระองค์พร้อมที่จะดำเนินชีวิตด้วยตัวเองแล้ว” แต่พระเจ้าทรงทราบว่าเรายังต้องการความช่วยเหลือของพระองค์อยู่เสมอ ดังนั้นพระองค์จึงทรงปลุกเร้าให้เราพึ่งพาพระองค์

ถ้าเช่นนั้น เพราะเหตุใดจึงมีผู้เชื่อจำนวนมากกลัวที่มอบตัวเองให้พระเจ้าทรงครอบครองเล่า บางทีอาจเป็นเพราะกลัวว่าพระองค์จะทรงเรียกร้องให้พวกเขาทำบางสิ่งที่ไม่อยากทำ หรือทำบางอย่างที่ไม่เป็นไปตามที่คิดไว้เพื่อความสำเร็จในชีวิต จริงๆ แล้ว เราไม่มีวันประสบความสำเร็จหรือมีความสุขจริงๆ ได้เลยหากทำนอกเหนือแผนงานของพระเจ้าที่ทรงตั้งไว้ เช่น พระเจ้าทรงสร้างคนหนึ่งไว้ให้เป็นครู พระองค์ทรงจัดเตรียมตามความจำเป็นของคนนั้นได้ และทรงเติมเต็มชีวิตของคนนั้นด้วยจุดมุ่งหมายและความหมายแห่งชีวิตได้ในทุกด้านในฐานะครูคนหนึ่ง เพราะนั่นเป็นการทรงเรียกของพระเจ้าสำหรับคนนั้น แต่สมมุติว่าคนนั้นตัดสินใจว่าไม่อยากเป็นครูกลับอยากเป็นนักธุรกิจ จึงพยายามหาช่องทางที่จะเป็นนักธุรกิจชื่อดังให้ได้ แต่กลับพบว่าไม่เคยมีสันติสุข ความชื่นชมยินดี หรือความพึงพอใจจริงๆ ในชีวิตเลย ที่เป็นเช่นนั้นก็เพราะว่าไม่ได้เป็นอย่างที่พระเจ้าทรงมุ่งหมายไว้แต่แรก ในแต่ละวันรู้สึกว่าชีวิตขาดอะไรบางอย่างไป แก่นแท้ของความจริงคือพระเจ้าทรงเรียกให้เป็นครู และพระองค์ทรงเตรียมทุกอย่างไว้พร้อมที่จะให้เป็นครู และแม้ว่าจะรู้สึกว่ามีอะไรไม่ถูกต้องในการดำเนินชีวิต แต่ก็ยังปลอบใจตัวเองว่า “มันไม่มีอะไรผิดหรอก” ที่น่าเศร้าก็คือหลายคนเดินออกนอกกรอบแผนงานของพระเจ้าเพียงเพราะทำตามที่คนอื่นพูดหรือคิดเท่านั้น และก็สงสัยไม่หายว่าเพราะเหตุใดจึงไม่ได้รับชีวิตที่เต็มบริบูรณ์

เอเฟซัส 2:10 กล่าวว่า “เพราะว่าเราเป็นฝีพระหัตถ์ของพระองค์ที่ทรงสร้างขึ้นในพระเยซูคริสต์เพื่อให้ทำการดี ซึ่งเป็นสิ่งที่พระเจ้าทรงจัดเตรียมไว้ก่อนแล้วเพื่อให้เราดำเนินตาม” เมื่อพระเจ้าทรงสร้างคนๆ หนึ่ง พระองค์ทรงมอบทุกสิ่งที่จำเป็นต่อการดำเนินตามแผนงานที่พระองค์ทรงกำหนดขึ้นมาให้พร้อม มีทั้งสติปัญญา ของประทาน และพระองค์ยังทรงพร้อมที่จะช่วยในการพัฒนาทักษะใหม่ๆ ตลอดชีวิตด้วย ถ้าทูลถามว่ามีอะไรบ้าง พระองค์ก็จะทรงสำแดงให้รู้ ด้วยวิธีการของพระองค์อาจเป็นการนำให้ได้รับการอบรมหรือการศึกษาพิเศษบางอย่าง หรือพระองค์อาจทรงไม่ทำอะไรเลยก็ได้ กุญแจที่จะนำไปสู่ความสำเร็จตามแผนงานของพระเจ้าคือการแสวงหาพระองค์ในแต่ละวัน อย่ารอจนเจอปัญหาที่แก้ไม่ได้แล้วจึงแสวงหาพระองค์ ถ้าไม่มีการแสวงหาในแต่ละวัน โอกาสเป็นไปได้มากที่จะได้รับบำเหน็จล่าช้า ฮีบรู 11:6 กล่าวว่า “แต่ถ้าไม่มีความเชื่อแล้วจะไม่เป็นที่พอพระทัยเลย เพราะว่าผู้ที่จะมาเฝ้าพระเจ้านั้น ต้องเชื่อว่าพระองค์ทรงดำรงพระชนม์อยู่ และพระองค์ทรงเป็นผู้ประทานบำเหน็จแก่คนเหล่านั้นที่แสวงหาพระองค์” ถ้าดำรงชีวิตโดยการพึ่งพาพระสติปัญญา การทรงนำ และพระคุณของพระเจ้าในแต่ละวันแล้วล่ะก็ ท่านก็สามารถพึ่งพาพระองค์ในการนำท่านให้อยู่บนเส้นทางแห่งพระพรยิ่งใหญ่ของพระองค์ได้ เพราะไม่มีทางอื่นอีกแล้ว นี่เป็นความจริงที่ต้องยึดถือ และรอวันที่จะเก็บเกี่ยวบำเหน็จที่พระองค์ทรงเตรียมไว้ในคลังสำหรับท่าน

อย่ารอช้าอยู่เลย ให้รับรีบเร่งไปรับบำเหน็จของเรากันเถิด

*ข้อพระคัมภีร์จากพระคริสตธรรมคัมภีร์ ฉบับมาตรฐาน

สิธยา คูหาเสน่ห์

'รัก' คำสั้นๆ

พระคัมภีร์ย้ำว่าชีวิตของเราต้องตั้งอยู่บนความรัก พระบัญญัติขององค์พระผู้เป็นเจ้าที่เราพบในพระคัมภีร์คือให้รักพระเจ้าและรักกันและกัน

มัทธิว 22:37-40 กล่าวว่า พระเยซูทรงตอบเขาว่า 'จงรักองค์พระผู้เป็นเจ้าของท่านด้วยสุดใจของท่านด้วยสุดจิตของท่าน' และด้วยสุดความคิดของท่าน นั่นแหละเป็นพระบัญญัติข้อสำคัญอันดับแรก ข้อที่สองก็เหมือนกัน คือ 'จงรักเพื่อนบ้านเหมือนรักตนเอง' ธรรมบัญญัติและคำของผู้เผยพระวจนะทั้งหมด ก็ขึ้นอยู่กับพระบัญญัติสองข้อนี้

พระคัมภีร์ย้ำแล้วย้ำอีกให้รักเพื่อนบ้าน กาลาเทีย 5:14 บอกว่า เพราะว่าธรรมบัญญัติทั้งสิ้นนั้นสรุปได้เป็นคำเดียว คือว่า จงรักเพื่อนบ้านเหมือนรักตนเอง 

 

ยอห์น 13:33-35...ที่ที่เรากำลังจะไปนั้น พวกท่านไปไม่ได้ เราให้บัญญัติใหม่ไว้กับพวกท่าน คือ ให้รักซึ่งกันและกัน เรารักพวกท่านมาแล้วอย่างไร ท่านก็จงรักกันและกันด้วยอย่างนั้น ถ้าท่านรักกันและกัน ดังนี้แหละทุกคนก็จะรู้ว่าท่านเป็นสาวกของเรา

คริสเตียนมีประสบการณ์ชีวิตผ่านทางความสัมพันธ์กับพระเจ้าซึ่งเน้นเรื่องความรักว่าเป็นพลังที่เป็นตัวกำหนดธรรมชาติของเรา

จึงมีคำถามที่น่าสนใจว่าความรักเกิดขึ้นเองอย่างไม่ตั้งใจหรือว่าเกิดขึ้นตามการเจริญเติบโตเป็นผู้ใหญ่กันแน่ กระนั้นคนส่วนใหญ่ก็ยังเชื่อว่าไม่มีอะไรที่น่าเรียนรู้เกี่ยวกับความรัก แต่คนก็ตระหนักว่าความรักนั้นสำคัญ มิเช่นนั้นคงไม่มีการเรียกร้องหาความรักกัน เราคงรับรู้ถึงความหิวโหยความรักได้จากบทเพลง ภาพยนตร์ และนวนิยายต่างๆ

แต่พระคัมภีร์แสดงให้เห็นว่าความรักเป็นประสบการณ์การเรียนรู้และให้คำแนะนำไว้มากมายเกี่ยวกับ 'ความรัก' บางทีข้อพระวจนะที่พูดถึงความรักได้อย่างลึกซึ้งที่สุดคงเป็น 1 โครินธ์ 13:4-7 ที่เขียนไว้ว่า ความรักนั้นก็อดทนนานและมีใจปรานี ความรักไม่อิจฉา ไม่อวดตัว ไม่หยิ่งผยอง ไม่ช่างจดจำความผิด ไม่ชื่นชมยินดีในความอธรรม แต่ชื่นชมยินดีในความจริง ความรักทนได้ทุกอย่าง เชื่ออยู่เสมอ มีความหวังและความทรหดอดทนอยู่เสมอ

จากข้อพระวจนะข้างต้นจะเห็นว่าผู้ที่รักต้องอยากให้ผู้ที่ถูกรักได้สิ่งที่ดีที่สุด แม้ว่าการให้นั้นหมายถึงการเสียสละผลประโยชน์ส่วนตนก็ตาม ขอให้สังเกตข้อ 4 และ5 เป็นพิเศษ ความรักนั้นก็อดทนนาน และมีใจปรานี ความรักไม่อิจฉา ไม่อวดตัว ไม่หยิ่งผยอง

พระคริสต์ทรงให้แบบอย่างของความถ่อมใจที่กอปรด้วยความรักไว้ในวิถีการดำเนินชีวิตประจำวันของเรา พระองค์ทรงกระทำไว้เป็นแบบอย่างซึ่งปรากฏอยู่ใน ยอห์น 13:14, 15 เพราะฉะนั้นถ้าเราผู้เป็นองค์พระผู้เป็นเจ้าและพระอาจารย์ยังล้างเท้าของพวกท่าน ทานก็ควรล้างเท้าของกันและกันด้วย

พระราชกิจขององค์พระเยซูคริสต์เจ้าย้ำให้เห็นถึงความถ่อมพระทัยของพระองค์และชี้ให้เห็นว่าความถ่อมใจเป็นสิ่งที่จะขาดเสียมิได้ต่อการแสดงออกถึงความรัก ความถ่อมพระทัยของพระองค์มองข้ามการเป็นมนุษย์และการถูกตรึงที่กางเขน ความรักของพระองค์ยิ่งใหญ่ ไร้ขีดจำกัด และมีพร้อมอยู่เสมอ พระองค์ทรงเป็นความรัก

พระองค์ทรงรักโลก พระองค์ทรงรักสรรพสิ่งที่ทรงสร้าง พระองค์ทรงรักท่าน พระองค์ทรงรักทุกคน เมื่อเราได้รับความรักจากพระองค์เช่นนี้ ข้าพเจ้ามั่นใจว่าเราทุกคนมีความรักของพระองค์มากพอที่จะแบ่งปันให้กับคนอื่น ยิ่งให้มาก ก็ยิ่งได้รับมาก นี่เป็นการท้าทายของข้าพเจ้า ลองทำดูสิ!

*ข้อพระคัมภีร์จากพระคริสตธรรมคัมภีร์ ฉบับมาตรฐาน

สิธยา คูหาเสน่ห์

มีขีดจำกัดหรือไร้ขีดจำกัด

มีองค์พระผู้เป็นเจ้าองค์เดียว ความเชื่อเดียว บัพติศมาเดียว พระเจ้าองค์เดียวผู้เป็นพระบิดาของทุกคน พระองค์ทรงมีอำนาจเหนือสรรพสิ่ง ทรงทำการผ่านสรรพสิ่งและทรงอยู่ในทุกคน แต่ว่าพระคุณนั้นประทานแก่เราแต่ละคนตามขนาดที่พระคริสต์ประทาน (เอเฟซัส 4:5-7 พระคริสตธรรมคัมภีร์ ฉบับมาตรฐาน)

องค์เจ้านายของเราใหญ่ยิ่ง และทรงฤทธานุภาพนัก ความเข้าใจของพระองค์นั้นสุดจะวัดได้ (สดุดี 147:5-6 พระคริสตธรรมคัมภีร์ ฉบับมาตรฐาน)

ขอให้พระเกียรติมีแด่พระองค์ผู้ทรงสามารถทำทุกสิ่งได้มากยิ่งกว่าที่เราทูลขอหรือคิด โดยฤทธานุภาพท่ีทำกิจอยู่ภายในเรา ขอให้พระเกียรติจงมีแด่พระองค์ในคริสตจักรและในพระเยซูคริสต์ตลอดทุกชั่วอายุคนเป็นนิตย์ อาเมน (เอเฟซัส 3:20-21พระคริสตธรรมคัมภีร์ ฉบับมาตรฐาน)

ความหมายของคำว่า "ไร้ขีดจำกัด" อาจมีมากมาย ดูเหมือนว่ามนุษย์ไม่ค่อยชอบขีดจำกัดนัก และพยายามที่จะหนีให้ไกลจากการถูกจำกัดด้วยขีดจำกัด ในขณะเดียวกับที่เราอยากจะหนีให้ไกลจากขีดจำกัดต่างๆ เราก็วางขีดจำกัดของมนุษย์ไว้กับพระเจ้า บ่อยครั้งที่มนุษย์มองว่าพระเจ้าสามารถทำได้มากกว่ามนุษย์ บางครั้งในพื้นที่ที่ฝนไม่ตกติดต่อกันเป็นระยะเวลานาน มนุษย์ก็จะตั้งกลุ่มอธิษฐานทูลขอฝนจากพระเจ้า และเมื่อฝนตกมนุษย์ก็รู้ว่านั่นเป็นการตอบคำอธิษฐานของพระเจ้า แต่เราอาจเคยได้ยินบางคนพูดว่าพวกเขาไม่เชื่อว่าพระเจ้าจะทรงตอบคำอธิษฐานแบบนี้ หรือมองอีกแง่หนึ่ง พวกเขาไม่เชื่อว่าพระเจ้าทรงมีฤทธานุภาพที่จะตอบคำอธิษฐานของพวกเขา

สำหรับประเทศไทยในตอนนี้ คำอธิษฐานของเราคงจะตรงกันข้าม เรามีน้ำมากเกินไปเสียแล้ว ข้าพเจ้าไม่อยากเชื่อเลยว่าข่าวที่ได้ยิน สิ่งที่เห็นจากการรายงานข่าวทางทีวีเป็นเหตุการณ์ที่กำลังเกิดขึ้นในประเทศไทย มันสลดหดหู่ใจเป็นอย่างมากที่รู้ว่าเพื่อนร่วมชาติจำนวนมากได้รับความเสียหายและความเดือดร้อน และยิ่งเศร้าใจมากขึ้นเมื่อได้ข่าวว่าผู้ที่อาสาไปให้ความช่วยเหลือหรือเจ้าหน้าที่บ้านเมืองที่ต้องออกไปทำหน้าที่บรรเทาทุกข์นั้นได้รับอันตรายหรือเสียชีวิต มันเป็นความสูญเสียยิ่งใหญ่ ข้าพเจ้าอธิษฐานในใจตลอดเวลาขอพระเจ้าทรงเมตตาคนเหล่านั้นที่ต้องทนทุกข์ทรมานอยู่ในเวลานี้

ไร้ขีดจำกัดก็บอกอยู่แล้วว่าไม่มีขีดจำกัดหรือไม่มีขอบเขต ซึ่งก็เป็นพูดถึงฤทธานุภาพที่ไร้ขีดจำกัดของพระเจ้าองค์เที่ยงแท้องค์เดียว พระเจ้าที่เรารู้จักทรงมีความสามารถที่ไม่จำกัด แต่ขีดความสามารถของเราที่จะเข้าถึงฤทธานุภาพที่ไร้ขีดจำกัดของพระองค์นั้นมีจำกัด ข้อพระวจนะในเอเฟซัส 3:20-21 บรรยายถึงฤทธานุภาพของพระเจ้าที่มีมากยิ่งกว่าที่เราคิด นอกจากนั้นยังบรรยายถึงขีดจำกัดของฤทธานุภาพนั้นที่ถูกนำมาใช้ในชีวิตของเรา เรายังได้รับการบอกกล่าวถึงฤทธานุภาพท่ีทำกิจอยู่ภายในเรามากยิ่งกว่าที่เราคิดอีกด้วย หากเราไม่เชื่อว่าพระเจ้าทรงตอบคำอธิษฐานของเรา พระเจ้าก็จะทรงไม่ตอบคำอธิษฐานนั้นเพราะเรามีฤทธานุภาพของพระองค์ในตัวเราน้อยกว่าคนที่เชื่อว่าพระองค์จะทรงตอบคำอธิษฐาน

ขีดจำกัดอีกอย่างหนึ่งของฤทธานุภาพของพระเจ้าในการตอบคำอธิษฐานของเราคือพระประสงค์ของพระองค์ ถ้าสิ่งที่เราขอเป็นพระประสงค์ของพระเจ้า 1 ยอห์น 5:14-15 บอกเราว่า "และนี่เป็นความมั่นใจที่เรามีต่อพระองค์ คือถ้าเราทูลขอสิ่งใดที่เป็นพระประสงค์ของพระองค์ พระองค์ก็ทรงฟัง และถ้าเรารู้ว่าพระองค์ทรงฟังเมื่อเราทูลขอสิ่งใด เราก็รู้ว่าเราได้รับสิ่งที่ทูลขอนั้นจากพระองค์" (พระคริสตธรรมคัมภีร์ ฉบับมาตรฐาน)

ถ้าเราเชื่อ ความเป็นไปได้ที่พระเจ้าทรงทำกิจในเราและผ่านชีวิตของเราก็ไร้ขีดจำกัด พระเยซูตรัสในมัทธิว 17:20 ว่า "...เพราะว่าพวกท่านมีความเชื่อน้อย เราบอกความจริงกับท่านทั้งหลายว่า ถ้าพวกท่านมีความเชื่อเท่าเมล็ดมัสตาร์ดเมล็ดหนึ่ง พวกท่านจะสั่งภูเขานี้ว่า 'จงเคลื่อนจากที่นี่ไปที่โน่น' มันก็จะเคลื่อนไป และสิ่งใดที่เป็นไปไม่ได้สำหรับพวกท่านจะไม่มีเลย" ดังนั้น ให้เราเชื่อในฤทธานุภาพและสิทธิอำนาจที่ไร้ขีดจำกัดของพระเจ้าและ "จงขอแล้วจะได้ จงหาแล้วจะพบ จงเคาะแล้วจะเปิดให้แก่พวกท่าน เพราะว่าทุกคนที่ขอก็ได้ และทุกคนที่แสวงหาก็พบ ทุกคนที่เคาะก็จะเปิดให้เขา" (มัทธิว 7:7-8 พระคริสตธรรมคัมภีร์ ฉบับมาตรฐาน)

แล้วท่านล่ะ เชื่อในฤทธานุภาพและสิทธิอำนาจที่ไร้ขีดจำกัดของพระเจ้าองค์เที่ยงแท้องค์เดียวนั้นหรือไม่

สิธยา คูหาเสน่ห์

แก่ผู้เล็กน้อยที่สุด

เวลานั้นพระองค์จะตรัสตอบว่า 'เราบอกความจริงกับท่านทั้งหลายว่า การที่พวกท่านไม่ได้ทำกับผู้เล็กน้อยที่สุดสักคนหนึ่งในพวกนี้ ก็เหมือนไม่ได้ทำกับเราด้วย' มัทธิว 25:45 (พระคริสตธรรมคัมภีร์ ฉบับมาตรฐาน)

ในหมู่คริสเตียนไม่มีข้อโต้เถียงเกี่ยวกับการรับใช้พระเจ้า แต่คริสเตียนบางคนดูเหมือนว่าไม่ค่อยเชื่อมั่นเรื่องการรับใช้ผู้ขัดสน แต่พระวจนะของพระเจ้ามีความชัดเจนในเรื่องนี้

รอบๆ ตัวเรามีผู้หิวโหยหรือผู้ด้อยโอกาสมากมาย ท่านเคยคิดถึงคนเหล่านี้บ้างไหมเมื่อเทียบกับความสมบูรณ์พูนสุขและความมั่งคั่งของตนเอง ในขณะที่ท่านมีอาหารรับประทานจนอิ่มทุกมื้อ มีคนอีกมากมายที่ไม่มีอาหารตกถึงท้องเลย ต้องดื่มน้ำประทังความหิว ในขณะที่ท่านมีบ้านที่แสนสบายคุ้มหัว มีคนอีกหลายคนที่ไร้ที่อยู่อาศัย ในขณะที่ท่านมีเงินทองสำหรับจับจ่ายใช้สอย มีคนจำนวนไม่น้อยต้องขอทานเศษเงินจากคนอื่น เป็นต้น

ท่านทูลขอให้พระเจ้าทรงอวยพรมากๆ ทางหนึ่งที่ท่านจะได้รับพรนั้นก็คือ การให้ ยิ่งให้มาก ก็ยิ่งได้รับมาก ยิ่งให้มาก ก็ยิ่งมีมาก เมื่อท่านให้ด้วยความเต็มใจ ชีวิตของท่านก็ยิ่งอุดมสมบูรณ์มาก สิ่งที่เราหยิบยื่นให้แก่ผู้อื่นจะทำให้ชีวิตของเราเต็มบริบูรณ์ขึ้น

ท่านอยากได้รับพรจากพระเจ้ามากๆ ไหมล่ะ ลองคิดถึงการให้มากกว่าการได้รับดูสิ โดยเฉพาะอย่างยิ่งสนใจที่จะให้แก่ผู้เล็กน้อยที่สุด ใครก็ตามที่ปล่อยโอกาสที่จะรับใช้ผู้อื่นให้หลุดลอยไปพลาดโอกาสที่จะได้รับประสบการณ์ที่ดีเลิศที่สุดในชีวิตไปทีเดียว

โอกาสที่ท่านจะรับใช้ผู้เล็กน้อยที่สุดเปิดไว้ให้ฉวยตลอดเวลา

จอห์น แกรนท์ เห็นชายแก่คนหนึ่งในร้านสรรพสินค้าเดินเลือกของอยู่ใกล้ๆ ชายแก่คนนี้หลังค่อม ผมเผ้ายุ่งเหยิง แต่งตัวซอมซ่อม ชายคนนั้นมองดูสินค้าบนหิ้งเดียวกันกับเขา เมื่อจอห์นได้สินค้าที่ต้องการแล้วก็เดินออกไป เขาเห็นชายแก่คนนั้นหยิบสินค้าขึ้นมาหนึ่งห่อแล้วพินิจพิเคราะห์ดูข้อมูลข้างห่ออย่างขะมักเขม้น แล้วก็ถามเขาว่า "ขอโทษครับ ตรงนี้คือน้ำตาลใช่ไหมครับ" เมื่อจอห์นบอกว่าใช่ เขาก็กล่าวขอบคุณอย่างมากมาย

เมื่อจอห์นขับรถกลับบ้าน เขาก็อดคิดถึงชายแก่คนนั้นไม่ได้ มันเป็นเรื่องยากสำหรับเขาที่รู้ว่ามีบางคนอ่านหนังสือไม่ออก เขาคิดไปไกลกว่านั้นว่าชายคนนี้อาศัยอยู่ในบ้านแบบไหนกันนัและเขาดำเนินชีวิตมาจนแก่ขนาดนี้อย่างไร

หลังจากนั้นเขาก็คิดว่าพระเจ้าทรงสร้างและทรงรักชายแก่คนนั้นแบบเดียวกับที่พระองค์ทรงสร้างและทรงรักเขา แต่ทำไมเขาจึงมีโอกาสได้รับการศึกษา ในขณะที่ชายแก่คนนั้นไม่มี

แม้ว่าจอห์นไม่ได้ช่วยเหลือชายแก่คนนั้นทางรูปธรรม แต่อย่างน้อยเขาก็ช่วยให้ชายแก่คนนั้นซื้อของได้ถูกต้องตามที่ต้องการ

ข้าพเจ้าขอแบ่งปันประสบการณ์ส่วนตัว แม้ว่าจะไม่ชัดเจนอย่างที่จอห์นช่วยชายแก่คนนั้น แต่ข้าพเจ้าก็คิดว่าอย่างน้อยชายแก่อีกคนหนึ่งก็รูสึกดีๆ ที่มีคนถามเขาว่า "เหนื่อยหรือคะ"

วันหนึ่งขณะที่กำลังเดินกลับบ้านก็เห็นชายแก่คนหนึ่งใช้ไม้พยุงตัวเดินโขยกเขยกอยู่ ข้าพเจ้าเห็นว่าเขาเดินด้วยความยากลำบากอย่างยิ่ง ข้าพเจ้ามองดูสักพักก็เห็นเขานั่งแปะลงข้างทาง ข้าพเจ้าเดินอยู่อีกฝั่งก็หยุดเดินและถามว่า "เหนื่อยหรือคะ" เขาไม่ตอบ มองดูข้าพเจ้าแล้วยิ้ม เมื่อถึงบ้านก็รู้สึกไม่ค่อยสบายใจที่เห็นว่ามีคนหนึ่งดำรงชีวิตด้วยความยากลำบากเช่นนี้

อีกตัวอย่างหนึ่ง คราวนี้ได้ช่วยเหลือด้วยเงินทองไปเล็กๆ น้อยๆ ครั้งที่ครอบครัวของข้าพเจ้า (ขาดลูกชาย) ไปชมกำแพงเมืองจีนที่นครปักกิ่ง เมื่อรับประทานอาหารกลางวันที่ศูนย์อาหารเสร็จก็ลุกขึ้น อาหารแต่ละจานของพวกเรายังมีอาหารเหลืออยู่บ้างเพราะอาหารไม่อร่อยเลยและมันมาก พวกเราจึงเลือกรับประทานบางส่วนเท่านั้น ทันทีที่เราลุกขึ้นก็มีชายคนหนึ่งนั่งลงรับประทานอาหารที่เหลือทันที พวกเราทุกคนตกใจมากที่เห็นเช่นนั้น ข้าพเจ้ารู้สึกสงสารเขามากจึงให้เงินไปเล็กน้อยและบอกเขาว่า "ไปซื้ออาหารกินนะ" เมื่อเดินจากมาก็รู้สึกเสียใจที่ให้เงินเขาน้อยไป น่าจะให้มากกว่านั้นสักหน่อย และคิดว่าทำไมพวกเรากินทิ้งกินขว้างในขณะที่อีกคนไม่มีเงินซื้ออาหารสำหรับประทังชีวิต

ข้าพเจ้าอยากจบข้อเขียนด้วยคำถามว่า "เมื่อเร็วๆ นี้ท่านปล่อยให้โอกาสในการรับใช้ผู้อื่นหลุดลอยไปบ้างไหม แต่ข้าพเจ้ามีข่าวดีจะบอก พระเจ้าทรงเมตตาที่จะยกโทษให้แก่ท่านและทรงมอบโอกาสให้แก่ท่านที่จะรับใช้อีก" ข้าพเจ้าหวังว่าท่านจะไม่ปล่อยให้โอกาสหลุดลอยไปอีก

สิธยา คูหาเสน่ห์

รูปแบบของการอธิษฐาน

คราวที่แล้วพูดถึงแบบพื้นฐานของการอธิษฐานไปแล้ว ต่อไปใคร่อยากพูดถึงรูปแบบของการอธิษฐานบ้างซึ่งพอจะแบ่งคร่าวๆ ได้ 4 แบบ ที่ขึ้นกับบุคลิกลักษณะส่วนบุคคลเป็นสำคัญ

แบบที่ 1 แบบอุทิศถวาย หรือการอธิษฐานแบบอิงพระวจนะ หลายคนชอบอ่านพระวจนะที่เปิดทางให้มีโอกาสสนทนากับพระเจ้า คนพวกนี้มักเริ่มต้นอธิษฐานด้วยการอ่านบทเพลงสดุดี การอธิษฐานรูปแบบนี้เป็นการขะมักเขม้นในการอธิษฐานอย่างสัตย์ซื่อ (ดู กจ. 1:14; 2:42 และ รม. 12:12)

แบบที่ 2 แบบเกิดขึ้นทันที คำอธิษฐานแบบนี้หลั่งไหลออกจากใจโดยไม่ได้วางแผนไว้ก่อน เป็นการอธิษฐานที่เกิดขึ้นในขณะนั้น โดยมากมักเป็นคำอธิษฐานขอบพระคุณ การอธิษฐานทูลขอสติปัญญาในการกระทำบางอย่าง การอธิษฐานทูลขอเพื่อความจำเป็นที่เกิดขึ้นในขณะนั้น เป็นต้น

แบบที่ 3 แบบสนทนา บางคนอธิษฐานยาวเหมือนกำลังสนทนากับพระเจ้าเกี่ยวกับเรื่องราวต่างๆ เพราะมีความแน่ใจว่าพระองค์ทรงฟังสิ่งที่กำลังพูด ซึ่งการอธิษฐานแบบนี้ (สำหรับข้าพเจ้า) เหมือนกำลังสนทนากับพระเจ้า (เราสามารถทำได้เพราะพระองค์ทรงเป็นสหายของเรา) คำอธิษฐานแบบนี้เป็นการกล่าวออกมาจากใจในสิ่งที่เราอยากทูลพระเจ้า เป็นการมอบภาระทุกสิ่งไว้กับพระองค์ ไม่ต้องคำนึงว่าคำอธิษฐานของเราจะฟังสวยหรูแบบบางคนหรือไม่ ขอแค่เทใจสนทนากับองค์พระผู้เป็นเจ้าเท่านั้น รูปแบบนี้จะทำให้สมาชิกในกลุ่มมีความสัมพันธ์ใกล้ชิดกันมากขึ้น เราจะไม่สามารถเข้าใกล้ชิดกับพระเจ้าหากเราไม่มีความสัมพันธ์แน่นแฟ้นต่อกันและกันก่อน

แบบที่ 4 แบบการกระทำ บางคนอธิษฐานในขณะที่กำลังเดินหรือกำลังทำบางสิ่งบางอย่าง คนพวกนี้เห็นว่าการนั่งลงอธิษฐานเป็นเรื่องยากสำหรับพวกเขา และคิดว่าอธิษฐานในขณะที่กำลังกระทำอะไรบางอย่างเป็นการดีกว่า สำหรับคนพวกนี้การกระทำบางสิ่งบางอย่างถือเป็นการอธิษฐานของพวกเขา

ที่กล่าวมาข้างต้นเป็นรูปแบบบางอย่างของการอธิษฐานเท่านั้น บางคนอาจมีรูปแบบที่ต่างออกไป สำหรับข้าพเจ้าถนัดอธิษฐานเงียบๆ ตามลำพัง ไม่ได้กำหนดเวลาแน่นอนตายตัวว่าเป็นช่วงใดของวัน ข้าพเจ้าไม่ใช่นักอธิษฐาน ดังนั้นคำอธิษฐานของข้าพเจ้ามักสั้นและเข้าเป้าเลย ข้าพเจ้าอธิษฐานหลายช่วงในแต่ละวัน ซึ่งถ้าจะพิจารณาแล้วก็มีทั้งสี่แบบที่กล่าวมาข้างต้นรวมกัน

ข้าพเจ้าเชื่อว่าการอธิษฐานก็คือการสนทนาแบบหนึ่ง เมื่อเป็นการสนทนาจึงต้องเป็นแบบสองทาง นั่นคือ ต้องมีผู้พูดและผู้ฟัง เมื่อเราอธิษฐาน นั่นคือ เราเป็นผู้พูด และพระเจ้าทรงเป็นผู้ฟัง ในการสนทนาโดยทั่วไปผู้พูดก็ต้องเป็นผู้ฟังด้วย นั่นหมายความว่าในขณะที่เราอธิษฐานนั้น เราต้องไวต่อพระสุรเสียงของพระเจ้าที่จะตรัสกับเราด้วย อย่าสวมบทบาทผู้พูดตลอดการสนทนา และจากประสบการณ์ส่วนตัวนั้นสิ่งที่พระองค์ตรัสกับเรามิได้เกิดขึ้นในช่วงการอธิษฐานเสมอไป บางครั้งพระองค์ตรัสผ่านคนอื่นในเวลาอื่น หรืออาจเป็นข้อพระวจนะที่เราจะอ่านพบในเวลาต่อมา หรืออาจเป็นข้อความในหนังสือบางเล่ม หรืออาจเป็นการกระตุ้นในใจของเรา หรือที่เกิดขึ้นบ่อยๆ กับตัวข้าพเจ้าคือ เป็นความคิดที่แวบเข้ามา เป็นความมั่นใจที่เกิดขึ้นในทันที ข้าพเจ้าเชื่อแน่ว่าผู้เชื่อแต่ละคนย่อมมีประสบการณ์ส่วนตัวที่ไม่เหมือนกัน แต่ข้าพเจ้ายืนยันว่าพระเจ้าทรงพระชนม์อยู่จริงๆ พระองค์ทรงสดับฟังคำอธิษฐานของเรา และพระองค์ทรงตอบคำอธิษฐานของเราเสมอ แต่อย่าลืมว่าคำตอบที่ยังมาไม่ถึงมิได้หมายความว่าพระองค์ทรงปฎิเสธ แต่หมายความว่ายังไม่ใช่เวลาที่เราจะได้ตามที่ขอ แต่ถ้าขอแล้วไม่ได้จริงๆ ก็หันมาดูว่าเราขอผิดหรือไม่ (ยากอบ 4:3 ท่านขอและไม่ได้รับ เพราะท่านขอผิด หวังได้ไปเพื่อสนองกิเลสตัณหาของท่าน) อย่าท้อใจเมื่อได้ได้คำตอบ ขอให้ขะมักเขม้นในการอธิษฐานต่อไป

สิธยา คูหาเสน่ห์

แบบพื้นฐานของการอธิษฐาน

การอธิษฐานเป็นการสื่อสารกับพระเจ้าและเป็นการสื่อสารสองทาง เราพูดและเราต้องฟังพระสุรเสียงของพระองค์ด้วย ที่เราอธิษฐานเพราะพระเจ้าทรงต้องการให้เราทูลพระองค์เกี่ยวกับสิ่งที่เราคิดในใจ แม้ว่าพระองค์ทรงสัพพัญญู แต่พระองค์ยังทรงต้องการได้ยินจากเรา

การอธิษฐานมีแบบพื้นฐาน 5 แบบ

แบบที่หนึ่ง คือ การสรรเสริญ เราอธิษฐานสรรเสริญความมหัศจรรย์ของพระเจ้า การสรรเสริญของเราก็คือเมื่อเราเรียกพระองค์ว่า พระเจ้ายิ่งใหญ่ พระเจ้าผู้ทรงมหิทธิฤทธิ์ องค์พระเยซูคริสต์เจ้า จอมเจ้านาย จอมกษัตริย์ พระนามเหล่านี้แสดงถึงความยิ่งใหญ่ของพระเจ้า พระธรรมสดุดีหลายบทเป็นบทเพลงแห่งการสรรเสริญ

แบบที่สอง คิือ การขอบพระคุณ เป็นการ "ขอบพระคุณ" พระเจ้าสำหรับทุกสิ่งที่พระองค์ทรงประทานให้แก่เรา ขอบพระคุณสำหรับทุกเรื่องที่พระองค์ทรงกระทำในชีวิตของเรา พระองค์ทรงประทานชีวิต อาหาร เครื่องนุ่งห่ม และที่อยู่อาศัย และพระองค์ยังทรงจัดเตรียมทุกสิ่งสำหรับการดำรงและการดำเนินชีวิตของเรา

แบบที่สาม คือ การสารภาพ เป็นการทูลพระเจ้าว่าเราเสียใจกับสิ่งไม่ดีที่เรากระทำไป เราทูลพระเจ้าว่าเราเสียใจเมื่อเราทำให้คนอื่นเจ็บปวดไม่ว่าจะเป็นทางกายหรือทางใจ เราสารภาพกับพระองค์และทูลขอการอภัย

แบบที่สี่ คือ การวิงวอน เป็นการทูลของการช่วยเหลือจากพระเจ้า ในยามที่ตกอยู่ในอันตราย ทูลขอการปกปักรักษาและการคุ้มครอง ยามทุกข์ยาก ทูลขอความกล้าที่จะเผชิญกับปัญหา ยามเจ็บป่วย ทูลขอการรักษา พระองค์ทรงเป็นความช่วยเหลือที่พร้อมอยู่ตลอดเวลา ขอเพียงอธิษฐานทูลขอเท่านั้น

แบบที่ห้า คืือ การอธิษฐานเผื่อ เป็นการอธิษฐานทูลขอสำหรับผู้อื่น พระองค์ทรงห่วงใยคนเหล่านั้นอยู่แล้วโดยที่เราไม่ต้องทูลขอ แต่การอธิษฐานแบบนี้เป็นการเสริมสร้างชุมชนผู้เชื่อ คำอธิษฐานของเปาโลในเอเฟซัส 3:14-21 เป็นคำอธิษฐานที่งดงามมากสำหรับบุคคลแห่งความเชื่อ

เอเฟซัส 3:14-21 อ่านว่า "เพราะเหตุนี้ข้าพเจ้าจึงคุกเข่าต่อพระบิดา ขอให้พระองค์ทรงโปรดประทานกำลังเรี่ยวแรงมากฝ่ายจิตใจแก่ท่าน โดยเดชพระวิญญาณของพระองค์ตามความไพบูลย์แห่งพระสิริของพระองค์ เพื่อพระคริสต์จะทรงสถิตในใจของท่านทางความเชื่อ เพื่อว่าเมื่อท่านได้วางรากลงมั่นคงในความรักแล้ว ท่านก็จะได้มีความสามารถหยั่งรู้พร้อมกับธรรมิกชนทั้งหมด ถึงความกว้าง ความยาว ความสูง ความลึก คือให้ซาบซึ้งในความรักของพระคริสต์ซึ่งเกินความรู้ เพื่อท่านจะได้รับความไพบูลย์ของพระเจ้าอย่างเต็มเปี่ยม ขอพระเกียรติจงมีแด่พระองค์ผู้ทรงฤทธิ์ กระทำสารพัดมากย่ิงกว่าที่เราจะทูลขอหรือคิดได้ ตามฤทธิ์เดชที่ประกอบกิจอยู่ภายในตัวเรา ขอให้พระเกียรติจงมีแด่พระองค์ในคริสตจักร และในพระเยซูคริสต์ตลอดทุกชั่วอายุคนเป็นนิตย์ อาเมน"

จากแนวทางข้างต้นให้เราลองมาสำรวจชีวิตการอธิษฐานกันสักหน่อยว่าเราอธิษฐานตามนั้นหรือไม่ และข้าพเจ้าอยากขอเพิ่มเติมสักนิดว่าคำอธิษฐานที่เป็นที่พอพระทัยของพระเจ้าไม่จำเป็นต้องเป็นคำอธิษฐานที่ยืดยาว พระเจ้าทรงต้องการฟังจากเราเท่านั้น เพราะแต่ละคนย่อมอธิษฐานต่างกัน บางคนอาจอธิษฐานยาวที่มีรายละเอียดในทุกเรื่อง บางคนอาจอธิษฐานสั้นกระชับแบบ zip file รายละเอียดต่างๆ อยู่ภายใน ฟังดูสั้น แต่พระเจ้าทรงทอดพระเนตรเห็นรายละเอียดมากมายในคำอธิษฐานนั้น สำหรับข้าพเจ้าเป็นแบบหลัง ไม่ว่าคำอธิษฐานจะเป็นอย่างไร พระเจ้าทรงสดับฟัง

สิธยา คูหาเสน่ห์